Αναγνώστες τινές *** του παρόντος ιστότοπου παραπονούνται ότι αδικώ κατάφωρα τους άλλους συλλόγους πλην του Παναθηναϊκού, τον οποίο συστηματικά αποφεύγω να θίξω….Η επισήμανση αυτή είναι μάλλον άστοχη. Απόδειξη μια ανάρτηση της 28.3.2009 («Είπες θα πάω σε άλλη γη…») όπου σχολίαζα τη δήλωση του (τότε) ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού κ. Βαρδινογιάννη, σχετικά με την υπόθεση της μετεγκατάστασης του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και την ρευστότητα των πραγμάτων στην Ελλάδα ….
Είχε πει (15.1.2009) ο Βαρδινογιάννης, ως εκπρόσωπος ενός σωματείου που ξεκίνησε πριν έναν αιώνα επιλέγοντας ένα κτηνοτροφικό έμβλημα όπως το τριφύλλι, για να φθάσει κάποτε να διεκδικεί περισσότερο τσιμέντο στον Ελαιώνα :
«Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο είναι να αλλάξουμε χώρα, όπου εκεί τα πράγματα δουλεύουν με κάθε σχήμα και μπορείς να προγραμματίσεις, να επενδύσεις χρήματα και να στηριχθείς σε κάποιους νόμους ενός λειτουργικού και εύρυθμου κράτους»….
Σε εκείνο τον ανύποπτο χρόνο , όταν δεν μπορούσαμε ούτε κατά διάνοια να φανταστούμε αυτό που έγινε σήμερα, δηλαδή τις αλλαγές των πάντων από εβδομάδα σε εβδομάδα και από μήνα σε μήνα, έγραφα κι εγώ :
«Να αλλάξουμε λαό, να αλλάξουμε χώρα, ή να αλλάξουμε φιλάθλους;....Ή μήπως πρέπει να αλλάξουμε και κάτι πολιτικούς που υποδύονται τον μέσο «γάβρο» ή τον «αεκτζή» με όλα τα φρασεολογικά και γηπεδολογικά συμπαρομαρτούντα, που περιφέρουν από ΜΜΕ σε ΜΜΕ ένα υποτιθέμενο πάθος ενώ απλούστατα – δίκην Σκρουτζ Μακ Ντακ που βούταγε σε πισίνες γεμάτες λίρες– βουτάνε κι αυτοί σε πολιτικές πισίνες έμπλεες φιλάθλων;»
Το επερχόμενο ντέρμπυ των δυο «αιωνίων αντιπάλων» - κατά πως λένε οι μπαρουφο-λόγιοι που πλαισιώνουν το αθλητικό σύστημα - δημιουργεί μια προοπτική επανάληψης του ίδιου έργου, με το μίσος να ανεβαίνει στη διαπασών και τα κόστη περιφρούρησης της παλαβομάρας να επιρρίπτονται στην κοινωνία. Και ενώ αυτές οι απώλειες και τα κόστη της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης μεταξύ των φιλάθλων συμμοριών …..συγγνώμη, μεταξύ των φιλάθλων συνδέσμων, ήθελα να πω…..είναι υψηλά, οι παράπλευρες απώλειες αυτού του μίσους ελάχιστα καταγράφονται. Όταν τα πλήθη εντάσσουν στο υβριστικό τους οπλοστάσιο λέξεις σχετικές με τον ερωτισμό, είναι προφανές ότι στηρίζουν έναν πολιτισμό απαξίωσης της σεξουαλικότητας ή σεξουαλικού στιγματισμού «των άλλων», με σεξιστικό και φαλλοκρατικό πνεύμα. Κυρίως όμως και προπάντων : όταν τα πλήθη, σε αυτή τη συγκυρία της ύφεσης και της καταστροφής της χώρας από τους κουϊσλιγκ, μπορούν να αλαλάζουν και να απολαμβάνουν τον «θρίαμβο» του ενός επί του άλλου σα να μην τρέχει τίποτε, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά … Κάπως έτσι γίνονταν και το 1971, την εποχή της πρόκρισης του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ, όταν η σύζυγος του δικτάτορα Δέσποινα Παπαδοπούλου έδινε φιλάκια στο Δομάζο και όλοι τα δέχονταν, σαν να μην τρέχει τίποτε….
Δεν έχω αντίθεση με το ποδόσφαιρο και τα σπορ γενικότερα. Δεν υπηρετώ κάποιο «ησυχοκρατικό» όραμα, κάποια ψυχωτική εμμονή εναντίον πάσης βαβούρας. Απλούστατα λέω και ξαναλέω εδώ και κάτι χρόνια, ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να επανέλθει στα όριά του , να είναι σπορ και τίποτε περισσότερο από σπορ. Να είναι κοινωνικά ωφέλιμο και να στερείται περιβαλλοντικών επιπτώσεων – όπως λόγου εκείνες που προκαλούν στη γειτονιά μου οι ΜΟΥΛΟΙ(υποθέτω συνάφι ΑΕΚτζήδων…) μπογιατίζοντας κατ’ εξακολούθηση τους τοίχους, ή οι ασυνείδητοι διαφόρων κατηγοριών , που βάζουν τα αυτοκόλλητά τους πάνω στις πινακίδες των δρόμων και όποιον πάρει ο χάρος…..
***Σιγά μην παραπονιέται κανένας ! Έτσι το γράφω, για πλάκα, για να κοροϊδέψω κάποιους ΜΜΕδες (προφέρεται : ΜιΜιΕδες, κατά το ΚουΚουΕδες) που θέλουν να δείξουν ότι έχουν σουξέ και καμώνονται τους υπεραπασχολημένους λόγω των τηλεφωνημάτων, των μηνυμάτων και των e-mail που λαμβάνουν από θεατές ή ακροατές………
Είχε πει (15.1.2009) ο Βαρδινογιάννης, ως εκπρόσωπος ενός σωματείου που ξεκίνησε πριν έναν αιώνα επιλέγοντας ένα κτηνοτροφικό έμβλημα όπως το τριφύλλι, για να φθάσει κάποτε να διεκδικεί περισσότερο τσιμέντο στον Ελαιώνα :
«Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο είναι να αλλάξουμε χώρα, όπου εκεί τα πράγματα δουλεύουν με κάθε σχήμα και μπορείς να προγραμματίσεις, να επενδύσεις χρήματα και να στηριχθείς σε κάποιους νόμους ενός λειτουργικού και εύρυθμου κράτους»….
Σε εκείνο τον ανύποπτο χρόνο , όταν δεν μπορούσαμε ούτε κατά διάνοια να φανταστούμε αυτό που έγινε σήμερα, δηλαδή τις αλλαγές των πάντων από εβδομάδα σε εβδομάδα και από μήνα σε μήνα, έγραφα κι εγώ :
«Να αλλάξουμε λαό, να αλλάξουμε χώρα, ή να αλλάξουμε φιλάθλους;....Ή μήπως πρέπει να αλλάξουμε και κάτι πολιτικούς που υποδύονται τον μέσο «γάβρο» ή τον «αεκτζή» με όλα τα φρασεολογικά και γηπεδολογικά συμπαρομαρτούντα, που περιφέρουν από ΜΜΕ σε ΜΜΕ ένα υποτιθέμενο πάθος ενώ απλούστατα – δίκην Σκρουτζ Μακ Ντακ που βούταγε σε πισίνες γεμάτες λίρες– βουτάνε κι αυτοί σε πολιτικές πισίνες έμπλεες φιλάθλων;»
Το επερχόμενο ντέρμπυ των δυο «αιωνίων αντιπάλων» - κατά πως λένε οι μπαρουφο-λόγιοι που πλαισιώνουν το αθλητικό σύστημα - δημιουργεί μια προοπτική επανάληψης του ίδιου έργου, με το μίσος να ανεβαίνει στη διαπασών και τα κόστη περιφρούρησης της παλαβομάρας να επιρρίπτονται στην κοινωνία. Και ενώ αυτές οι απώλειες και τα κόστη της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης μεταξύ των φιλάθλων συμμοριών …..συγγνώμη, μεταξύ των φιλάθλων συνδέσμων, ήθελα να πω…..είναι υψηλά, οι παράπλευρες απώλειες αυτού του μίσους ελάχιστα καταγράφονται. Όταν τα πλήθη εντάσσουν στο υβριστικό τους οπλοστάσιο λέξεις σχετικές με τον ερωτισμό, είναι προφανές ότι στηρίζουν έναν πολιτισμό απαξίωσης της σεξουαλικότητας ή σεξουαλικού στιγματισμού «των άλλων», με σεξιστικό και φαλλοκρατικό πνεύμα. Κυρίως όμως και προπάντων : όταν τα πλήθη, σε αυτή τη συγκυρία της ύφεσης και της καταστροφής της χώρας από τους κουϊσλιγκ, μπορούν να αλαλάζουν και να απολαμβάνουν τον «θρίαμβο» του ενός επί του άλλου σα να μην τρέχει τίποτε, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά … Κάπως έτσι γίνονταν και το 1971, την εποχή της πρόκρισης του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ, όταν η σύζυγος του δικτάτορα Δέσποινα Παπαδοπούλου έδινε φιλάκια στο Δομάζο και όλοι τα δέχονταν, σαν να μην τρέχει τίποτε….
Δεν έχω αντίθεση με το ποδόσφαιρο και τα σπορ γενικότερα. Δεν υπηρετώ κάποιο «ησυχοκρατικό» όραμα, κάποια ψυχωτική εμμονή εναντίον πάσης βαβούρας. Απλούστατα λέω και ξαναλέω εδώ και κάτι χρόνια, ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να επανέλθει στα όριά του , να είναι σπορ και τίποτε περισσότερο από σπορ. Να είναι κοινωνικά ωφέλιμο και να στερείται περιβαλλοντικών επιπτώσεων – όπως λόγου εκείνες που προκαλούν στη γειτονιά μου οι ΜΟΥΛΟΙ(υποθέτω συνάφι ΑΕΚτζήδων…) μπογιατίζοντας κατ’ εξακολούθηση τους τοίχους, ή οι ασυνείδητοι διαφόρων κατηγοριών , που βάζουν τα αυτοκόλλητά τους πάνω στις πινακίδες των δρόμων και όποιον πάρει ο χάρος…..
***Σιγά μην παραπονιέται κανένας ! Έτσι το γράφω, για πλάκα, για να κοροϊδέψω κάποιους ΜΜΕδες (προφέρεται : ΜιΜιΕδες, κατά το ΚουΚουΕδες) που θέλουν να δείξουν ότι έχουν σουξέ και καμώνονται τους υπεραπασχολημένους λόγω των τηλεφωνημάτων, των μηνυμάτων και των e-mail που λαμβάνουν από θεατές ή ακροατές………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου