Για τις απόψεις του κ.Διονυσίου Γουσσέτη σχετικά με τα εθνικά ζητήματα δεν τρέφω καμιά συμπάθεια. Κάποιες απόψεις του κ. Θεοδόση Τάσιου τις έχω σχολιάσει αρνητικά στο παρελθόν, από αυτό τον ιστότοπο και όχι μόνο. Όμως «των στραβών το δίκηο να λέγεται» – και οι δύο τους με ξάφνιασαν ευχάριστα, αναφερόμενοι με άρθρα τους στο http://mhmadas.blogspot.com/search/label/%CE%94.%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82
στον ψευτισμένο (πλέον) και «κουρελέ» θεσμό του Πανεπιστημιακού Ασύλου…
Ο Δ.Γουσέτης παραθέτει παλιότερο κείμενό του (13/5/2006) όπου γράφει ότι
« ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει μετατραπεί στο αντίθετό του: Κάποτε προστάτευε την ελευθερία έκφρασης, ενώ σήμερα χρησιμεύει για το φίμωμα της ελεύθερης έκφρασης από κάθε λογής δεξιά ή αριστερά καλόπαιδα. Δεν προστατεύει τη συλλογική έκφραση και διεκδίκηση. Προστατεύει τη συλλογική αυθαιρεσία, τον συλλογικό τραμπουκισμό και συλλογικές δράσεις που παραβαίνουν τον ποινικό κώδικα».
Ο ίδιος εκθέτει παραπέρα , με τον πλέον αναλυτικό τρόπο, την περιπέτεια μιας συνεδρίασης της συγκλήτου, τους εκβιασμούς και τη ψυχολογική βία που ασκήθηκε από μερίδα φοιτητών για τη λήψη συγκεκριμένης απόφασης, την αξιοπρεπή αντίδραση του πανεπιστημιακού Βασίλη Βασσάλου και τι στοίχισε αυτή στο γραφείο του και στον ίδιο: «σκισμένα βιβλία, σπασμένα παντζούρια, σπασμένος ο υπολογιστής του και ο σκληρός δίσκος -με δουλειά πολλών ετών... Στον τοίχο .. ένα σύνθημα: «Καμιά ειρήνη με τους καθηγητές». Και ένα άλλο….: «Φασίστα Βασσάλο θα σε κρεμάσουν οι φοιτητές».
Και καταλήγει ο Γουσσέτης υπογραμμίζοντας την εξοικείωση των ανθρώπων του πανεπιστημίου με τέτοιες αθλιότητες, καθώς και την
«… την διαστροφική μετάλλαξη ενός σημαντικού θεσμού, το ότι οι βιαστές της ελεύθερης διαμόρφωσης γνώμης μέσα στη Σύγκλητο δρουν υπό την σκέπη του ασύλου -του θεσμού που θεσπίστηκε ακριβώς για την προάσπιση της ελεύθερης από πολιτικούς πειθαναγκασμούς σκέψης και έκφρασης στον πανεπιστημιακό χώρο».
Με τη σειρά του και ο Θεοδόσης Τάσιος, ομότιμος πλέον καθηγητής του ΕΜΠ, ασχολείται από μια ευρύτερη οπτική με τα ελληνικά πανεπιστήμια, σημειώνοντας
- Την κατά κόρον επίκληση του ασύλου
- Τις απειλές εναντίον των διαφωνούντων παντός είδους
- Τις απειλές εναντίον του διδακτικού προσωπικού
- Τα προβλήματα αντιπροσωπευτικότητας που εγείρονται όσον αφορά τη συμμετοχή φοιτητών στη διοίκηση
- Τους πρυτάνεις που ποιούν την νύσσαν εξ ανάγκης….
- Τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που δεν ασχημονεί αλλά και δεν παρεμβαίνει
- Τον χρονικό και ποιοτικό περιορισμό του διδακτικού έργου
- Την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας.
- Τον «επαναστατικό επαρχιωτισμό» των ημετέρων «εξεγερμένων»….
Σε τελευταία ανάλυση, με δεδομένη την αδυναμία ή απροθυμία ή συμπαιγνία φοιτητών, καθηγητών, πολιτικών, κομματόσκυλων και ταχα-μου-επαναστατών, στο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου, ο Τάσιος προτείνει προσφυγή σε μια εξωτερική δύναμη. Κι αυτή κατά τη δική του γνώμη είναι η ελληνική Βουλή.
Η άποψη περί μιας εξωγενούς διαδικασίας ανασύνταξης της τριτοβάθμιας παιδείας μου φαίνεται ιδιαίτερα συζητήσιμη : Γιατί αν κάποιος μπορεί και πρέπει να σώσει το πανεπιστήμιο από την αθλιότητα, αυτός είναι ο (φορολογούμενος) λαός, που διαμέσου της παιδείας επενδύει στο μέλλον. Γιατί αν κάθε κατεργάρης πρέπει να είναι στον πάγκο του, αν οι ρόλοι διδακτικού προσωπικού ,φοιτητή, διοικητικού προσωπικού, εξωπανεπιστημιακών με πολιτικές βλέψεις στον πανεπιστημιακό χώρο, πρέπει να είναι διακριτοί – μη υποκείμενοι στον παραδοσιακό αυταρχισμό ή στον βάνδαλο κομφουζιονισμό – τότε αυτή η σκέψη, η προερχόμενη από τον κοινό νου, μπορεί να καρποφορήσει μόνο στον εξωπανεπιστημιακό χώρο. Γιατί πλέον μόνο η ευρύτερη κοινωνία των πολιτών μπορεί να αναλάβει το βάρος της «ανάταξης» του δημόσιου πανεπιστημίου – σώζοντάς το από τη δραστική απαξίωση μέσα στις συνθήκες της ιδιωτικοποίησης, όπου το ιδιωτικό πανεπιστήμιο αυτοδιαφημίζεται ως θύλακας «γνωσιοληπτικής» και διοικητικής ευρυθμίας….
Κύριοι του πανεπιστημίου, σύμφωνα με σωρεία δικών σας ομολογιών, έχετε παραδεχθεί ότι «δυστυχώς επτωχεύσατε".Αν έχετε κάποιο πλεόνασμα θάρρους , πρέπει να δείτε τους όρους μιας δραστικής αλλαγής των πραγμάτων, σε διαβούλευση και συνδιαχείριση με την κοινωνία των πολιτών….
« ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει μετατραπεί στο αντίθετό του: Κάποτε προστάτευε την ελευθερία έκφρασης, ενώ σήμερα χρησιμεύει για το φίμωμα της ελεύθερης έκφρασης από κάθε λογής δεξιά ή αριστερά καλόπαιδα. Δεν προστατεύει τη συλλογική έκφραση και διεκδίκηση. Προστατεύει τη συλλογική αυθαιρεσία, τον συλλογικό τραμπουκισμό και συλλογικές δράσεις που παραβαίνουν τον ποινικό κώδικα».
Ο ίδιος εκθέτει παραπέρα , με τον πλέον αναλυτικό τρόπο, την περιπέτεια μιας συνεδρίασης της συγκλήτου, τους εκβιασμούς και τη ψυχολογική βία που ασκήθηκε από μερίδα φοιτητών για τη λήψη συγκεκριμένης απόφασης, την αξιοπρεπή αντίδραση του πανεπιστημιακού Βασίλη Βασσάλου και τι στοίχισε αυτή στο γραφείο του και στον ίδιο: «σκισμένα βιβλία, σπασμένα παντζούρια, σπασμένος ο υπολογιστής του και ο σκληρός δίσκος -με δουλειά πολλών ετών... Στον τοίχο .. ένα σύνθημα: «Καμιά ειρήνη με τους καθηγητές». Και ένα άλλο….: «Φασίστα Βασσάλο θα σε κρεμάσουν οι φοιτητές».
Και καταλήγει ο Γουσσέτης υπογραμμίζοντας την εξοικείωση των ανθρώπων του πανεπιστημίου με τέτοιες αθλιότητες, καθώς και την
«… την διαστροφική μετάλλαξη ενός σημαντικού θεσμού, το ότι οι βιαστές της ελεύθερης διαμόρφωσης γνώμης μέσα στη Σύγκλητο δρουν υπό την σκέπη του ασύλου -του θεσμού που θεσπίστηκε ακριβώς για την προάσπιση της ελεύθερης από πολιτικούς πειθαναγκασμούς σκέψης και έκφρασης στον πανεπιστημιακό χώρο».
Με τη σειρά του και ο Θεοδόσης Τάσιος, ομότιμος πλέον καθηγητής του ΕΜΠ, ασχολείται από μια ευρύτερη οπτική με τα ελληνικά πανεπιστήμια, σημειώνοντας
- Την κατά κόρον επίκληση του ασύλου
- Τις απειλές εναντίον των διαφωνούντων παντός είδους
- Τις απειλές εναντίον του διδακτικού προσωπικού
- Τα προβλήματα αντιπροσωπευτικότητας που εγείρονται όσον αφορά τη συμμετοχή φοιτητών στη διοίκηση
- Τους πρυτάνεις που ποιούν την νύσσαν εξ ανάγκης….
- Τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που δεν ασχημονεί αλλά και δεν παρεμβαίνει
- Τον χρονικό και ποιοτικό περιορισμό του διδακτικού έργου
- Την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας.
- Τον «επαναστατικό επαρχιωτισμό» των ημετέρων «εξεγερμένων»….
Σε τελευταία ανάλυση, με δεδομένη την αδυναμία ή απροθυμία ή συμπαιγνία φοιτητών, καθηγητών, πολιτικών, κομματόσκυλων και ταχα-μου-επαναστατών, στο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου, ο Τάσιος προτείνει προσφυγή σε μια εξωτερική δύναμη. Κι αυτή κατά τη δική του γνώμη είναι η ελληνική Βουλή.
Η άποψη περί μιας εξωγενούς διαδικασίας ανασύνταξης της τριτοβάθμιας παιδείας μου φαίνεται ιδιαίτερα συζητήσιμη : Γιατί αν κάποιος μπορεί και πρέπει να σώσει το πανεπιστήμιο από την αθλιότητα, αυτός είναι ο (φορολογούμενος) λαός, που διαμέσου της παιδείας επενδύει στο μέλλον. Γιατί αν κάθε κατεργάρης πρέπει να είναι στον πάγκο του, αν οι ρόλοι διδακτικού προσωπικού ,φοιτητή, διοικητικού προσωπικού, εξωπανεπιστημιακών με πολιτικές βλέψεις στον πανεπιστημιακό χώρο, πρέπει να είναι διακριτοί – μη υποκείμενοι στον παραδοσιακό αυταρχισμό ή στον βάνδαλο κομφουζιονισμό – τότε αυτή η σκέψη, η προερχόμενη από τον κοινό νου, μπορεί να καρποφορήσει μόνο στον εξωπανεπιστημιακό χώρο. Γιατί πλέον μόνο η ευρύτερη κοινωνία των πολιτών μπορεί να αναλάβει το βάρος της «ανάταξης» του δημόσιου πανεπιστημίου – σώζοντάς το από τη δραστική απαξίωση μέσα στις συνθήκες της ιδιωτικοποίησης, όπου το ιδιωτικό πανεπιστήμιο αυτοδιαφημίζεται ως θύλακας «γνωσιοληπτικής» και διοικητικής ευρυθμίας….
Κύριοι του πανεπιστημίου, σύμφωνα με σωρεία δικών σας ομολογιών, έχετε παραδεχθεί ότι «δυστυχώς επτωχεύσατε".Αν έχετε κάποιο πλεόνασμα θάρρους , πρέπει να δείτε τους όρους μιας δραστικής αλλαγής των πραγμάτων, σε διαβούλευση και συνδιαχείριση με την κοινωνία των πολιτών….
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από τον ιστότοπο της Βάλιας Μπαζού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου