ΔΑΣΗ ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας, οι ειδήσεις μιλάνε για απειλούμενα δάση, από ξυλοκόπους αυτή τη φορά : «αυθαίρετους» όσο και διάφοροι αστοί κάτοχοι εξοχικών στα δάση, που μετά τις καλοκαιρινές πυρκαγιές βγαίνουν και κλαψουρίζουν στα κανάλια– «κακοχρονονάχουν», κατά πως έλεγε η αείμνηστος μήτηρ μου…

Ο τύπος μιλάει για δάση που ξυλεύονται άλλοτε "στη ζούλα" κι άλλοτε από εμπόρους ξυλείας με εικονικούς συνεταιρισμούς. Ακόμη μιλάει για σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ κρατικών φορέων, δεδομένου ότι τα δάση ανήκουν στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, ενώ οι δασικοί συνεταιρισμοί στο Αγροτικής Ανάπτυξης και τρέχα γύρευε….

Τα δάση σε συνθήκες κατοχής αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα – όπως όλες γενικά οι υποθέσεις ποιότητας ζωής. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τα περιαστικά δάση της Αττικής είχαν δεινοπαθήσει, καθότι ο κόσμος, μη έχοντας να κάψει ο,τιδήποτε άλλο για θέρμανση ή φαγητό, έκαιγε δέντρα….Επειδή μάλιστα η μετακίνηση των κατοίκων της πόλης στα βουνά και η μεταφορά των ξύλων ήταν χρονοβόρα , διαμεσολαβούσαν οι λεγόμενοι «ξυλάδες», που έκοβαν δέντρα και τα πουλούσαν. Λόγω της δράσης των ξυλάδων ο Υμηττός, το πιο κοντινό βουνό της πόλης, είχε ιδιαίτερα αποψιλωθεί και θύμιζε « νοσήσαντος σώματος οστά» - κατά πως χαρακτήριζε το ορεινό τοπίο της Αττικής του 4ου π.Χ αιώνα ο Πλάτων, στον διάλογο «Κριτίας»…
Ο πατέρας μου μου μετέφερε κάποτε τη πληροφορία για τον τουφεκισμό κάποιων ξυλάδων από τους Γερμανούς. Φυσικά δεν επρόκειτο περί «οικολογικής ποινής»(!), αλλά για αντίποινα που ακολούθησαν κάποια σύγκρουση με αντιστασιακή οργάνωση. Οι κατακτητές ξεχύθηκαν σαν λυσσασμένοι και συγκέντρωσαν για εκτέλεση όποιον βρήκαν στο δρόμο τους, για να εκδικηθούν το θάνατο ενός δικού τους στρατιώτη …