Στην υπόθεση του θεατρικού έργου του Γιώργου Διαλεγμένου «Χάσαμε τη θεία – στοπ», κάποιοι περίμεναν το θάνατο μιας μακρινής και «αγαπημένης» Θείας για να την κληρονομήσουν. Στην «υπόθεση» των Μεσογειακών Αγώνων, η κυβέρνηση περίμενε την αφαίρεσή τους από το Βόλο και τη Λάρισα, για να μη ξοδευτούν χρήματα. Θετική κονομησιά η μια περίπτωση, αρνητική χασούρα η άλλη. Αλγεβρικώς ισοδύναμα, όμως.
Η κυβέρνηση δεν έκανε άσχημα ζητώντας φτηνότερη διεξαγωγή των μεσογειακών αγώνων, με τη χρήση κρουαζιερόπλοιων για τη φιλοξενία των αθλητών αντί της δημιουργίας «μη ευέλικτων» οικιστικών εγκαταστάσεων επί χερσαίου εδάφους. Γιατί οι τέτοιου είδους εγκαταστάσεις, κατά πως έδειξε η εμπειρία του Ολυμπιακού χωριού στην Αθήνα, δύσκολα μετασχηματίζονται και δυσκολότερα αξιοποιούνται για τις κοινωνικές ανάγκες μετά τους αγώνες… Αν τώρα κάναμε την υπόθεση μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργείου Πολιτισμού με κότσια, θα μπορούσαμε να περιμένουμε να βγουν σε διεθνή φόρα και να υπερασπιστούν μιαν άλλη διαδικασία τέλεσης διεθνών αγώνων, με λιτότητα, πολιτισμό, άρνηση της γκλαμουριάς και της διανομής πόρων σε αθλητοπατέρες κάθε κατηγορίας.
Φυσικά είναι ουτοπία το να περιμένεις από ένα πόνυ την ανάπτυξη υπερηχητικών ταχυτήτων…. Μια κυβέρνηση «προπονημένη» στην παθητική προσαρμογή έναντι των διεθνών κελευσμάτων, δεν είναι ελπιδοφόρα. Αλλά για να λέμε του στραβού το δίκηο, ανάλογη αδυναμία και βραδύνοια έδειξε και το δικό μας κίνημα κατά της τέλεσης της Ολυμπιάδας του 1996 και του 2004 αντίστοιχα. Τότε, κάποιοι υποδεικνύαμε την ανάγκη ενός διεθνούς μεταρρυθμιστικού Ολυμπιακού κινήματος, αντί ενός ακαθόριστου και γενικού «αντιπρωταθλητικού» αρνητισμού. Υπογραμμίζαμε τα ανερχόμενα και εξωφρενικά κόστη των αγώνων, από την αφετηριακή Ολυμπιάδα του Ελσίνσκι (1952) και εντεύθεν. Και υποστηρίζαμε ότι τα κόστη αυτά αποτρέπουν τις φτωχές χώρες του πλανήτη από το να αναλάβουν Ολυμπιακές ή άλλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, στερώντας τες από διάφορα πλεονεκτήματα καθώς επίσης και από μια δημιουργική ένταση - που εν μέρει βιώσαμε κι εμείς το καλοκαίρι του 2004.
Στις ημέρες μας, η αντιπολίτευση αναφέρθηκε στον διεθνή διασυρμό της χώρας και σε άλλα παρόμοια. Η Αριστερά μίλησε για το μεγάλο «κόστος» του προϊόντος «μεσογειακοί αγώνες» - όμως ελάχιστοι έκαναν το ίδιο για την ποιότητα αυτού του προϊόντος . Γιατί προφανώς η εποχή του Μνημονίου είναι μια εποχή οικονομισμού, ιδεολογικού παλιμπαιδισμού, απεμπόλησης πολλών προβληματισμών για τα ζητήματα ποιότητας ζωής….
Η κυβέρνηση δεν έκανε άσχημα ζητώντας φτηνότερη διεξαγωγή των μεσογειακών αγώνων, με τη χρήση κρουαζιερόπλοιων για τη φιλοξενία των αθλητών αντί της δημιουργίας «μη ευέλικτων» οικιστικών εγκαταστάσεων επί χερσαίου εδάφους. Γιατί οι τέτοιου είδους εγκαταστάσεις, κατά πως έδειξε η εμπειρία του Ολυμπιακού χωριού στην Αθήνα, δύσκολα μετασχηματίζονται και δυσκολότερα αξιοποιούνται για τις κοινωνικές ανάγκες μετά τους αγώνες… Αν τώρα κάναμε την υπόθεση μιας κυβέρνησης και ενός Υπουργείου Πολιτισμού με κότσια, θα μπορούσαμε να περιμένουμε να βγουν σε διεθνή φόρα και να υπερασπιστούν μιαν άλλη διαδικασία τέλεσης διεθνών αγώνων, με λιτότητα, πολιτισμό, άρνηση της γκλαμουριάς και της διανομής πόρων σε αθλητοπατέρες κάθε κατηγορίας.
Φυσικά είναι ουτοπία το να περιμένεις από ένα πόνυ την ανάπτυξη υπερηχητικών ταχυτήτων…. Μια κυβέρνηση «προπονημένη» στην παθητική προσαρμογή έναντι των διεθνών κελευσμάτων, δεν είναι ελπιδοφόρα. Αλλά για να λέμε του στραβού το δίκηο, ανάλογη αδυναμία και βραδύνοια έδειξε και το δικό μας κίνημα κατά της τέλεσης της Ολυμπιάδας του 1996 και του 2004 αντίστοιχα. Τότε, κάποιοι υποδεικνύαμε την ανάγκη ενός διεθνούς μεταρρυθμιστικού Ολυμπιακού κινήματος, αντί ενός ακαθόριστου και γενικού «αντιπρωταθλητικού» αρνητισμού. Υπογραμμίζαμε τα ανερχόμενα και εξωφρενικά κόστη των αγώνων, από την αφετηριακή Ολυμπιάδα του Ελσίνσκι (1952) και εντεύθεν. Και υποστηρίζαμε ότι τα κόστη αυτά αποτρέπουν τις φτωχές χώρες του πλανήτη από το να αναλάβουν Ολυμπιακές ή άλλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, στερώντας τες από διάφορα πλεονεκτήματα καθώς επίσης και από μια δημιουργική ένταση - που εν μέρει βιώσαμε κι εμείς το καλοκαίρι του 2004.
Στις ημέρες μας, η αντιπολίτευση αναφέρθηκε στον διεθνή διασυρμό της χώρας και σε άλλα παρόμοια. Η Αριστερά μίλησε για το μεγάλο «κόστος» του προϊόντος «μεσογειακοί αγώνες» - όμως ελάχιστοι έκαναν το ίδιο για την ποιότητα αυτού του προϊόντος . Γιατί προφανώς η εποχή του Μνημονίου είναι μια εποχή οικονομισμού, ιδεολογικού παλιμπαιδισμού, απεμπόλησης πολλών προβληματισμών για τα ζητήματα ποιότητας ζωής….
YΓ
Η φωτογραφία (ΠΑΡΟΣ)είναι από διαγωνισμό που διοργάνωσε η "Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου