Θυμάμαι από το βιβλίο του Δημήτρη Κωστόπουλου, που είχε τίτλο «Ο Νταβέλης στο Σικάγο» και θέμα την εγκληματικότητα δια μέσου των εποχών, ένα επεισόδιο που αναφερόταν στον Θεόδωρο Πάγκαλο – παππού του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης . Λοιπόν ο Θεόδωρος Πάγκαλος ο πρώτος, όντας δικτάτορας το 1926, ναύλωσε ειδική αμαξοστοιχία για να πάει στην Κατερίνη και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν ότι τα κεφάλια του ληστή Γιαγκούλα και δύο συντρόφων του είχαν όντως «παλουκωθεί» ή «αναρτηθεί», αν προτιμάτε με σύγχρονους όρους, στα κάγκελα του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης….Ανάλογο παλούκωμα έλαβε χώραν το 1945, με το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη….
Θέλω να πω με αυτά τα παραδείγματα ότι το μακέλεμα των αντιπάλων δεν ήταν έξω από τη δική μας φύση και τις δικές μας πρακτικές. Όμως προοδευτικά , με τον πολιτισμό και με τις δημοκρατικές θεωρήσεις της ποινής και της «αντιπαλότητας» εν γένει, απομακρυνθήκαμε από αυτές τις πράξεις και μάλιστα αποξενωθήκαμε τόσο ώστε να μας φαίνονται αλλόκοτες εκείνες οι συνθήκες του μεσευρωπαϊκού χώρου, από τον 16ο έως και τον 18ο αιώνα, όταν οι εκτελέσεις ήταν περιζήτητο δημόσιο θέμα, με «πρώτο τραπέζι πίστα» τους ανθρώπους της εξουσίας. Σήμερα θα ήταν απολύτως αδιανόητο κάτι που συνέβη την 9η δεκαετία του 19ου αιώνα στο Λαύριο, στο οποίο αναφέρθηκα στο βιβλίο μου ΑΤΤΙΚΗ αντιγράφοντας εφημερίδα της εποχής : Δηλαδή το ότι υπήρξε κόσμος που ξύπνησε στις 6 το πρωϊ για να παρακολουθήσει σε κεντρική πλατεία τον αποκεφαλισμό με γκιλοτίνα τριών ληστών, που είχαν ληστέψει και δολοφονήσει δημόσιο εισπράκτορα !
Όταν λοιπόν διαβάζω άρθρο του Λάζαρου Μαύρου στο http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/78.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)
για τον Συνταγματάρχη εν αποστρατεία Αρίφ Ντογάν, ο οποίος ως κατηγορούμενος στη δίκη για την «Εργκένεγκον» (γνωστή στρατιωτική συνωμοσία εναντίον του κοσμικού κράτους….) κατέθεσε ως τεκμήριο πατριωτισμού το ότι πήρε τα κεφάλια 78 Κούρδων(!!!!),παθαίνω. Αυτός ο αιμοδιψής σαδισμός που θα έπρεπε να είναι παρελθόν ή έστω να «απωθείται» στο τουρκικό πολιτικό ασυνείδητο ή να κρύβεται κάτω από το χαλί της νέας «ευρωπαϊκότητας», του νέου διεθνούς ρόλου της χώρας κλπ., αμολιέται αναίσχυντα σε μια δημόσια δίκη. Με το ίδιο, χασαποειδές πνεύμα, είχε εκφραστεί πριν μερικά χρόνια και η Πρωθυπουργός της χώρας Τανσού Τσιλέρ, όταν δήλωνε ότι «θα κόψει τα χέρια» αυτών που απειλούν τη χώρα της….Και το ίδιο πνεύμα διαπότιζε την «πόζα» Τούρκων στρατιωτών μαζί με τα κομμένα κεφάλια Κούρδων ανταρτών, σε φωτογραφία που είχε δημοσιευθεί στην αγγλόφωνη εφημερίδα «The European» στις αρχές του 1990 – σύμφωνα με το άρθρο του Λάζαρου Μαύρου …
Υποστηρίζω ότι τα 78 κεφάλια του Ντογάν ως τίτλος υπερηφάνειας, συνιστούν κάτι σαφώς χειρότερο από μια υπόθεση όπως αυτή του Τούρκου Αττίλα Ολγκάτς : Ο οποίος παραδέχθηκε τον Ιανουάριο του 2009 ότι σκότωσε το 1974 στη Κύπρο 10 Ελληνοκύπριους, μεταξύ των οποίων και ένα 19χρονο που τον έφτυσε…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο κάθε νεκρός αδιαφορεί για το τι θα γίνει το κεφάλι του, για το αν θα παραμείνει ενιαίο με το υπόλοιπο σώμα του ή όχι….Όμως στο βασίλειο των ζωντανών η θεώρηση του αντιπάλου ως «σφάγιου» συνιστά έναν σαδιστικό παροξυσμό : Τελείως ασυνήθιστο για τα διεθνή δεδομένα, τελείως ξένο με τον σύγχρονο πολιτισμό….
Θέλω να πω με αυτά τα παραδείγματα ότι το μακέλεμα των αντιπάλων δεν ήταν έξω από τη δική μας φύση και τις δικές μας πρακτικές. Όμως προοδευτικά , με τον πολιτισμό και με τις δημοκρατικές θεωρήσεις της ποινής και της «αντιπαλότητας» εν γένει, απομακρυνθήκαμε από αυτές τις πράξεις και μάλιστα αποξενωθήκαμε τόσο ώστε να μας φαίνονται αλλόκοτες εκείνες οι συνθήκες του μεσευρωπαϊκού χώρου, από τον 16ο έως και τον 18ο αιώνα, όταν οι εκτελέσεις ήταν περιζήτητο δημόσιο θέμα, με «πρώτο τραπέζι πίστα» τους ανθρώπους της εξουσίας. Σήμερα θα ήταν απολύτως αδιανόητο κάτι που συνέβη την 9η δεκαετία του 19ου αιώνα στο Λαύριο, στο οποίο αναφέρθηκα στο βιβλίο μου ΑΤΤΙΚΗ αντιγράφοντας εφημερίδα της εποχής : Δηλαδή το ότι υπήρξε κόσμος που ξύπνησε στις 6 το πρωϊ για να παρακολουθήσει σε κεντρική πλατεία τον αποκεφαλισμό με γκιλοτίνα τριών ληστών, που είχαν ληστέψει και δολοφονήσει δημόσιο εισπράκτορα !
Όταν λοιπόν διαβάζω άρθρο του Λάζαρου Μαύρου στο http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/78.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)
για τον Συνταγματάρχη εν αποστρατεία Αρίφ Ντογάν, ο οποίος ως κατηγορούμενος στη δίκη για την «Εργκένεγκον» (γνωστή στρατιωτική συνωμοσία εναντίον του κοσμικού κράτους….) κατέθεσε ως τεκμήριο πατριωτισμού το ότι πήρε τα κεφάλια 78 Κούρδων(!!!!),παθαίνω. Αυτός ο αιμοδιψής σαδισμός που θα έπρεπε να είναι παρελθόν ή έστω να «απωθείται» στο τουρκικό πολιτικό ασυνείδητο ή να κρύβεται κάτω από το χαλί της νέας «ευρωπαϊκότητας», του νέου διεθνούς ρόλου της χώρας κλπ., αμολιέται αναίσχυντα σε μια δημόσια δίκη. Με το ίδιο, χασαποειδές πνεύμα, είχε εκφραστεί πριν μερικά χρόνια και η Πρωθυπουργός της χώρας Τανσού Τσιλέρ, όταν δήλωνε ότι «θα κόψει τα χέρια» αυτών που απειλούν τη χώρα της….Και το ίδιο πνεύμα διαπότιζε την «πόζα» Τούρκων στρατιωτών μαζί με τα κομμένα κεφάλια Κούρδων ανταρτών, σε φωτογραφία που είχε δημοσιευθεί στην αγγλόφωνη εφημερίδα «The European» στις αρχές του 1990 – σύμφωνα με το άρθρο του Λάζαρου Μαύρου …
Υποστηρίζω ότι τα 78 κεφάλια του Ντογάν ως τίτλος υπερηφάνειας, συνιστούν κάτι σαφώς χειρότερο από μια υπόθεση όπως αυτή του Τούρκου Αττίλα Ολγκάτς : Ο οποίος παραδέχθηκε τον Ιανουάριο του 2009 ότι σκότωσε το 1974 στη Κύπρο 10 Ελληνοκύπριους, μεταξύ των οποίων και ένα 19χρονο που τον έφτυσε…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο κάθε νεκρός αδιαφορεί για το τι θα γίνει το κεφάλι του, για το αν θα παραμείνει ενιαίο με το υπόλοιπο σώμα του ή όχι….Όμως στο βασίλειο των ζωντανών η θεώρηση του αντιπάλου ως «σφάγιου» συνιστά έναν σαδιστικό παροξυσμό : Τελείως ασυνήθιστο για τα διεθνή δεδομένα, τελείως ξένο με τον σύγχρονο πολιτισμό….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου