Παναγιώτης Βούζης, «ΤΟ» ποίημα….

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Κρίμα που δεν είμαι σαν τον Όμηρο
να τραγουδώ για φίλους που έζησαν
πράγματα που οι σημερινοί άνθρωποι
δεν θα τα πιστεύατε ποτέ
για ήρωες μέσα σε επιθετικά σκάφη
πέρα από τον Ωρίωνα
λουσμένους από ακτίνες Γ στο σκοτάδι
στην πύλη Τανχώυζερ κοντά.
Κρίμα σαν τον Όμηρο
να μην γυρνώ ξυπόλητος
στην άσφαλτο της λεωφόρου Ακαδημίας
σαν τις βόρειες τουρίστριες
μήτε να ’χω ηλεκτρική κιθάρα
με πολυδιάστατες χορδές
που να ηχούν σε όλους τους κόσμους
και κρίμα όπως ο Όμο να μην είμαι επαγγελματίας ποιητής
και να αναγκάζομαι να δουλεύω
σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια
Όταν αυτόν τον φιλοξενούν
οι πρωινές εκπομπές στην TV
οι βραδυνές στο ραδιόφωνο
και όλα τα λογοτεχνικά τα sites.
Κρίμα τέλος που πεθαίνω ενώ αυτός θα ζει για πολύ
σαραντάχρονος εγώ
και αυτός γερόντιο 28 αιώνων
θα έλκει τα θηλυκά και τα φώτα.

ΥΓ. Και μια παράκληση του υποφαινόμενου, διαχειριστή του παρόντος ιστότοπου, προς τους λογοτεχνικούς παράγοντες :Θερμά σας παρακαλώ κύριοι, μην χαλάσετε τον ποιητή – που βρίσκεται σε καλό δρόμο, αυτοσαρκαζόμενος και σαρκάζων….