Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν…Αλλά εδώ και μερικά χρόνια αντιμετωπίζω τους «αρνητές ζωοφιλίας» με τους λιτούς στίχους του υπέροχου Κύπριου Ποιητάρη Κώστα Μόντη : «Περίεργο πράγμα η καρδιά….Όσο τη ξοδεύεις τόσο περισσότερη έχεις….»
Θέλω να πω ότι η αγάπη που εκχωρείται στα ζώα δεν πετάγεται σε ένα συναισθηματικό καιάδα, δεν σπαταλιέται , αλλά επανατροφοδοτεί τις ενδοανθρώπινες συναισθηματικές ανταλλαγές. Η αγάπη υπακούει στους νόμους των συγκοινωνούντων δοχείων. Η αγάπη καλλιεργείται, ή , με ποδοσφαιρικούς όρους, προπονείται σε μικρά και μεγάλα γήπεδα ….
Η Μαλλού είναι το θηλυκό του «Μαλλιά», δηλαδή του αρσενικού που έχει μεγάλη κόμη. Το όνομα αυτό διάλεξε για την εν όψει γάτα η Φωτεινή, φίλη αρχιτεκτόνισσα. Είχα δεχθεί αυτή τη φωτογραφία εδώ και καιρό, και τη θαύμαζα για τη μεγαλοπρέπειά της. Είχε κάτι από ανατολίτικο οντά, με σουλτανικές προδιαγραφές, και σχεδόν εξέπεμπε το παράπονο : Ρε γαμώτο, γιατί πρόκανε ο Ντίσνεϋ και ηρωοποίησε δυτικούς γάτους, όπως τον Τομ και τον Συλβέστρο;
Η Μαλλού πρόσφατα έφυγε από τον κόσμο, μετά από 19 χρόνια ζωής. Την ήξερα ελάχιστα, αλλά θαύμαζα τη φωτογραφία της….
Τώρα, στους συντρόφους που θα με ρωτήσουν «τι μας τσαμπουνάς;», εγώ θα απαντήσω πάλι με ένα ερώτημα : Έχετε μήπως διαβάσει τη συλλογή διηγημάτων της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδη υπό τον τίτλο : «Εξάλλου ο Λένιν ήτο πολύ καλής οικογενείας»; Εάν ναι, τότε θα πρέπει να θυμόσαστε στην εικόνα του εξώφυλλου τον ίδιο τον Βλαδιμήρ Ίλιτς Λένιν, με μια ανοικτόχρωμη γάτα στην αγκαλιά του…Μάλιστα κύριοι σύντροφοι : Ο Λένιν αυτοπροσώπως, με μια γάτα….
Αλλά δεν ήταν φυσικά μόνο αυτός : Και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης δεν πήγαιναν πίσω… Ήταν ο Έλιοτ με τις γάτες του – που έδωσαν έμπνευση για το γνωστό μιούζικαλ…Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ωσαύτως, σεσημασμένος γατόφιλος…Ο Σεφέρης που διάλεξε τις «γάτες του Άη Νικόλα» για να εκπέμψει το παράπονο ενός ελληνισμού φαρμακωμένου από χίλια μύρια βάσανα. Και ο Νίκος Δήμου έχει κάμποσα γατόφιλα ποιήματα στο ενεργητικό του – συχωρεμένος να’ ναι για τις κοσμοπολίτικες τρίχες του ….
Ο αρχηγός των Ινδιάνων Σηάτλ απαντά το 1854 στον Πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών Φραγκλίνο Πηρς, που ζητάει την αγορά ινδιάνικης γης: Και του μιλάει μεταξύ άλλων και για τη μοναξιά του ανθρώπου, όταν αποχωριστεί τα ζώα…Από πολλούς αυτή η κουβέντα μπορεί να ερμηνεύεται σαν προϊόν κτηνοτροφικής κουλτούρας – όμως πρόκειται περί λάθους : Ο αρχι-ινδιάνος εννοεί ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει αυτό τον κόσμο ολόπλευρα, χωρίς να διατηρεί τη ζωή πάνω στην οποία πάτησε η δική του ζωή.
Τα ζώα εκπροσωπούν την προανθρώπινη ζωή μας. Στα μάτια τους βλέπουμε την παιδικότητά μας, και πιο βαθιά ακόμη, ως τη φυτική κατάσταση….
Υπάρχει κάποια γκραβούρα με τον Έντγκαρ Άλλαν Πόου στο κρεβάτι, με δυό γάτες μαζί, ως θερμοφόρες μιας κρύας νύχτας… Έχουμε τα ζώα γιατί μας δίνουν κάποια πράγματα, αλλά τα έχουμε ακόμη γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μας. Και όταν τα χάσουμε, αισθανόμαστε ως ένα βαθμό χαμένοι.
Εν φαντασία και λόγω αντιμετωπίζεται η απώλεια. Η όμορφη Μαλλού στα ουράνια, διασχίζοντας ένα ρευστό με διαμάντια και πολύτιμους λίθους, είναι μια λαμπρή εικόνα, προελεύσεως Beatles. Φωτεινή , συλλυπητήρια. Από ένα σημείο και πέρα, ξεμένουμε και τη βγάζουμε με τις εικόνες…
http://deplaced.blogspot.com/2010/12/rip-malu-1991-2010.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου