ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ : ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ;

Διάβασα το κείμενο του Αλέκου Χαλβατζή με θέμα την αποχώρησή του από το ΚΚΕ και κατάλαβα ελάχιστα πράγματα.. Ο Χαλβατζής εξακολουθεί να πιστεύει στον Μαρξισμό Λενινισμό, στην αναγκαιότητα της επαναστατικής εξουσίας της εργατικής τάξης, στην ιστορική αποστολή του ΚΚΕ κλπ, αν και σημειώνει «μια σοβαρή έκτροπή από τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού, το Πρόγραμμα του και τις αρχές λειτουργίας του». Υποστηρίζει το λενινιστικό μοντέλο κομματικής λειτουργίας που καταλήγει στη πολιτική διγλωσσία – δηλαδή δήλωση των διαφωνιών εντός του κόμματος αλλά απόλυτη συμπαράταξη με την πλειοψηφική γραμμή προς τα έξω –και επισημαίνει μόνο σε ένα σημείο την παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας ... Όσον αφορά τα υπόλοιπα, δεν καλεί κανένα σε αποχώρηση από το κόμμα αλλά αναφέρεται σε γεγονότα που τον έκαναν να πάρει την απόφαση της αποχώρησης και που είναι σοβαρότερα
« από οποιαδήποτε εκλογική μάχη και επηρεάζουν την πορεία της ταξικής πάλης πολύ βαθύτερα και σε ορίζοντα πολύ μακρύτερο από μια προεκλογική περίοδο ή μια θητεία»…..

Ποια είναι η παραβίαση της εσωκομματικής δημοκρατίας, ποια είναι αυτά τα γεγονότα που επηρεάζουν την πορεία της ταξικής πάλης – και γιατί δεν τα λέει και σ’ εμάς; Γιατί δεν ζητά την υιοθέτηση του παραδείγματός του από εσωκομματικά στοιχεία που τυχόν συμφωνούν μαζί του; Τι είδος πολιτική μάχη συνεχίζει να δίνει, χωρίς να επιδιώκει την ενίσχυση της επιρροής των ιδεών του;

Η στάση αυτή με κάνει να υποθέτω την προσπάθεια δημιουργίας μιας «εσωκομματικής αντιπολίτευσης» στο ΚΚΕ αλλά από τα έξω (!) - αλλά το κυρίως ζήτημα δεν είναι εκεί. Το κυρίως ζήτημα, που αφορά επίσης το "αριστερίστικο" και αναρχικό ρεύμα, βρίσκεται στο πρότυπο του «μιλιταντισμού», του επαγγελματία επαναστάτη 24ωρου βάσεως : Το πρότυπο ζωής που είναι όχι απλώς αντίθετο με το πρότυπο του παθητικού καταναλωτή της πολιτικής, αλλά και που πλειοδοτεί σε σχέση με το πρότυπο του πολιτικά συμμετοχικού ατόμου . Ο «μιλιταντισμός» εμπνέει πολιτικές και ψυχολογικές οχυρώσεις απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, δημιουργεί επαναστάτες κοσμοκαλόγερους, σκληρούς απέναντι στον εαυτό τους και στους άλλους, ικανούς να αναγνωρίζουν ταξικά και κοινωνικά προβλήματα - αλλά όχι και το ίδιο το πρόβλημα της ύπαρξής τους…

Γι αυτό όμως μιλάει ο Μπρεχτ στο ποίημά του «Μόνο και μόνο εξ αιτίας της αναταραχής»– και ίσως μιλάει καλύτερα από κάθε άλλον – γιατί μιλάει από μια ειδική ιστορική σκοπιά σκληρών αγώνων και επαναστατικής εγρήγορσης :

Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής
που όλο πλήθαινε στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων,
μερικοί από μας αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές,
για χιόνια πάνω στη σκεπή, για γυναίκες,για τ΄ άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι,
για της σάρκας τις αισθήσεις,για όλα όσα κάνουνε τον άνθρωπο απαλό και ανθρώπινο.
Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή

Δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, μπλεγμένοι στα γρανάζια της πολιτικής…