ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ

Ένας επιχειρηματίας έλεγε κάποτε, πως για να κερδίσεις χρήμα πρέπει να δώσεις χρήμα. Ανέκαθεν μου φαινόταν ότι για το χρόνο ίσχυε κάτι ανάλογο : κατά πως έλεγε ο Έλιοτ, «μόνο με το χρόνο καταχτιέται ο χρόνος»…Με το προχώρημα της ηλικίας έχεις πιθανότητες να κατακτήσεις το χρόνο, δηλαδή να γίνεις κάτι διαφορετικό από απλός καταναλωτής του……
Τώρα που αλλάζει ο χρόνος, που πολλοί αμπελοφιλοσοφούν ή νοσταλγούν, δεν σκοπεύω να πω σε ελαφρώς καλύτερη έκδοση κάτι που έλεγε ο Ζαμπέτας : «Ο πενηντάρης, ο πενηντάρης - είναι ένας νέος της εποχής – κυκλοφοράει σαν εικοσάρης - κι είναι ωραίος - σαν εραστής» .. Δηλαδή δεν σκοπεύω να αντικαταστήσω στο Ζαμπετικόν στιχούργημα το «πενηντάρης» με το 70άρης ή το 80άρης, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι ριμάρουν(Ο εβδομηντάρης είναι ένας νέος της εποχής....)….Ούτε σκοπεύω να υπενθυμίσω εκείνη την εντυπωσιακή είδηση αθηναϊκής εφημερίδας των αρχών του προηγούμενου αιώνα – «γέρων 40ούτης εφονεύθη» ! - και αντίθετα να υπογραμμίσω την χορεία των υπερ-υπερηλίκων της τρέχουσας εποχής, με την Ζακλίν ντε Ρομιγί των 97 ετών, τον Ζολώτα και τον Λεβί Στρως των 100 και κάτι, ή τον επίσης κατοστάρη Εμμ. Κριαρά .. Ούτε να υπογραμμίσω τη δημιουργία της νέας, ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, που αναδύεται , δεδομένου ότι η προκάτοχός της ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ γίνεται με τον α ή β τρόπο παραγωγική. Ακόμη δεν θέλω να πω κάτι που υπό τις συνθήκες του Μνημονίου μοιάζει με σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου – ότι δηλαδή αυξάνονται οι άνθρωποι που δεν θέλουν απόσυρση από την παραγωγή αλλά απασχόληση εφ’ όρου ζωής….

Θέλω να πω , σε αντίθεση με την ποσοτική και καταναλωτική αντίληψη περί χρόνου, σε αντίθεση με την ιδέα της παθητικής προσαρμογής σ’ αυτόν, σε αντίθεση με την ρηχή αν και οικολογίζουσα φιλοσοφία της «ζωής κατά φύσιν» - που σημαίνει παράδοση στο γήρας, στην παρακμή και στο θάνατο - ότι υπάρχει μια φιλοσοφία ενεργητικής και μάχιμης προσαρμογής στο χρόνο, ανατροπής των δεδομένων του, ανατροπής των οριζόντων που εγκαθιστά στον περίγυρο της ύπαρξής μας…Μια φιλοσοφία όχι επινοημένη και «στημένη» από τους «ειδικούς», αλλά αυτοφυής ως βιοσοφία – κατά πως θάλεγε ο Χένρυ Σκολιμόφσκυ : Που σημαίνει αντεπίθεση στην εντροπία, αντίσταση στην παρακμή και στο θάνατο, απόλυτη νομιμοφροσύνη στον εαυτό μας . Που σημαίνει αποδοχή του εγγενούς προγράμματός μας ως όντων βαυκαλιζομένων με την αιωνιότητα, που αδυνατούν να αποδεχθούν μέσα στο «είναι» το «μη είναι» της ύπαρξής τους…

Αυτή η αναδυόμενη βιο- σοφία, που είναι προϊόν προπόνησης και μαθητείας στη ζωή, απειλείται σήμερα από τον παροξυσμό του χρησιμοθηρικού, ανταγωνιστικού και χρηματοκεντρικού πνεύματος. Γιατί η "υγιής" σχέση με το χρόνο δεν κατακτιέται από φανατικούς επενδυτές, αποταμιευτές, οικονομισάριους, παραδόπιστους, αγχωμένους για την χρυσοποίκιλτη επιτυχία, ανθρώπους με κατακερματισμένο ελεύθερο χρόνο λόγω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, ανθρώπους υπεραπασχολούμενους λόγω ανάγκης. Ούτε κατακτιέται από ανθρώπους άνεργους – γιατί ο χρόνος της ανεργίας δεν είναι ελεύθερος χρόνος…

Η βιοσοφία αυτή δεν αναδύεται από «γέρους-θαύματα», από μεμονωμένους στοχαστές, αλλά από μια ποιότητα ζωής κατακτημένη ύστερα από ωκεάνιες διαδρομές, από διαξιφισμούς, αντιγνωμίες, συγκρούσεις. Αυτή την ποιότητα απειλούν τα νεοφιλελεύθερα ζόμπυ και οι ασημαντολόγοι εραστές του ανόθευτου καπιταλισμού….Να δούμε τα επόμενα χρόνια, αν θα τους περάσει…Αν θα ζήσουμε τον νεομεσαίωνα που επεξεργάζονται….