ΣΤΑΜΕΛΛΟΣ, ΣΤΟΝ ΚΙΣΣΑΒΟ……

Ο κόσμος είναι αστικοποιημένος και αστικοποιείται όλο και περισσότερο, όμως η νοσταλγία της φύσης ενδημεί σε όλους….Συζούμε με τους εκπρόσωπους της φύσης , όπως είναι τα οικιακά ζώα, οι γλάστρες στα μπαλκόνια, οι κήποι, κι ακόμη την αναζητούμε σε εκδρομές στον περιαστικό και υπαίθριο χώρο, στις διακοπές μας, σε θύλακες πρασίνου εντός του αστικού χώρου…

Η νοσταλγία της φύσης είναι σαν τον έρωτα – που κι αυτός είναι μια νοσταλγία της πρωταρχικής και πιο συγκλονιστικής εμπειρίας κάθε ανθρώπου, που παρέχει η μήτρα, η ζωή εντός της ζωής του μητρικού σώματος…
Η πρόσληψη της φύσης με τα μικρότερα κατά το δυνατόν παράσιτα ερεθίσματα, αποτελεί ουσιαστική ικανοποίηση αυτής της νοσταλγίας. Οι πιο συνειδητοί αναχωρητές από τον «ανθρωποποίητο» κόσμο λέγονται φυσιολάτρες, οικολόγοι, ορειβάτες ή κάπως αλλιώς, όμως και οι υπόλοιποι δεν παύουν να έχουν κάποιον αναχωρητισμό μέσα τους….Για την ικανοποίηση αυτής της βασικής ανάγκης για φυγή , όλοι αναζητούν «άρτιες» και «άθικτες» μορφές, όπως ακριβώς στον έρωτα γίνεται η αισθητική αναζήτηση.
Όμως η φύση νοθεύεται, απαρτιώνεται, απομαγεύεται, κιτσοποιείται. Η ορεινή ύπαιθρος καταλαμβάνεται από ανεμογεννήτριες, τα χιονοδρομικά κέντρα προκαλούν τερατώδεις αποξέσεις του χώρου, η παράλογη οδοποιία διαρρηγνύει τη συνοχή των τοπίων, η κίνηση μοτοσυκλετών και 4Χ4 επιβάλλει μια απαράδεκτη χασμωδία στο χώρο… Και το ερώτημα που μπαίνει, μέσα σε αυτές τις συνθήκες της μεγάλης ενέδρας των επενδυτών της αρπαχτής και της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων : Μπορούμε να είμαστε ανέμελοι νοσταλγοί, προσεγγιστές της φυσικότητας, «χρήστες» της ομορφιάς, των φαντασιώσεων, των αισθήσεων ;Μπορούμε να είμαστε γενικώς ανέμελοι και να απολαμβάνουμε - χωρίς ταυτόχρονα να έχουμε « πάρει τα βουνά» και να «έχουμε βγει στο κλαρί» με όλα τα τρομερά που γίνονται ή απειλούνται να γίνουν ;
Ακολουθεί το κείμενο του Στέφανου Σταμέλλου( http://www.e-ecology.gr/), σεσημασμένου ορειβάτη και μέλους των Οικολόγων Πρασίνων :




ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ,ΜΙΑ ΚΡΥΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΙΣΣΑΒΟ


Ασχήμια δεν θα βρεθεί να ντύσει αυτές τις εικόνες. Μήτε σκιά την ομορφιά να κρύψει, όταν το φως του ήλιου πέσει επάνω τους. Ούτε τα δικά σου τα αισθήματα μπορεί να τα εκφράσει η δυσκολία. Απλά αφήνεσαι, προσμένεις κι οργανώνεις την απόλαυσή της. Αυτό είναι το βουνό, όταν χιονίζει ή μετά το χιόνι, όταν φυσάει ή μετά τον αέρα, με μείον δεκαπέντε ή με καλοκαιρινό λιοπύρι.

Ο Κίσσαβος δεν μπορεί να αποφύγει το μαστίγωμα του χιονιά του Δεκέμβρη. Το λευκό και ο παγωμένος αέρας σημαδεύει τη χειμερινή του τύχη. Κι εσύ ανηφορίζεις στα μονοπάτια του κοιτάζοντας τα σχήματα που φτιάχνει το παγωμένο χιόνι πάνω στα ξανθά χορτάρια. Νομίζεις ότι θα σου έρθει η θάλασσα του Αιγαίου· και το λευκό δεν θα τη φανερώσει.

Γι' αυτό και η φαντασία, καθώς ανεβαίνεις, δεν θέλει να κουραστεί. Πλάθει το παραμύθι του χαμένου ορειβάτη και τρέχει ανάμεσα στις χιονισμένες κορυφές κυνηγώντας τη σωτηρία· μέχρι να ξεπαγώσει η μύτη σου. “Σαν θέλεις από τις δυσκολίες του βουνού και της ζωής για να γλιτώσεις, πάνω τους πέσε κι ούρλιαξε, να φοβηθούν να στρέψουν”. Να μάθουν πως “στόχο” όταν σ' έβαζαν, σου ετοίμαζαν βραβείο.

Αγρίμι στα βουνά από παιδί, βγαίνεις για ταξίδι στις χιονισμένες πλαγιές, στα πιο «παρθένα» μέρη των απωθημένων σου, που γεμίζουν με σημάδια τη μνήμη. Κι όταν ξεπροβάλει το καταφύγιο, ανεβάζεις την ομπρέλα της λήθης, άσπρο στο κόκκινο της θύμησης.

11 Δεκεμβρίου 2010, Παγκόσμια Ημέρα του Βουνού, άλλη μια μέρα της φύσης. Μια κρύα μέρα στον Κίσσαβο. Κι αυτό το είδες μια μέρα πριν, αλλά το ξέρεις εδώ και χρόνια. Ημέρες βουνού, παγκόσμιες και τοπικές.

Δεκ ‘2010