ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΣΧΕΔΙΩΝ ΓΙΑ ΕΛΑΙΩΝΑ;

Οι τελευταίες αναφορές του ΥΠΕΚΑ στην υπόθεση του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθηνών, δημιουργούν ανησυχίες για πιθανή εγκατάλειψη των σχεδίων ανάπλασης του Ελαιώνα. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος (ΥΠΕΚΑ) προβάλει ως ανάγκη την « ανοχή κάποιων παραγωγικών δραστηριοτήτων » μέσα στον μεγάλο αυτό χώρο, όμως με αυτό τον τρόπο υπονομεύει ουσιαστικά σχεδιασμούς από τα μέσα της δεκαετίας του 90, επί υπουργίας Λαλιώτη, που είχαν σαν στόχο το πρασίνισμα 4000 στρεμμάτων από τα συνολικά 9000 του Ελαιώνα.

Ένας Ελαιώνας «φυτεμένος» με δραστηριότητες έστω και μικρομεσαίας όχλησης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε διαδικασία ανάπλασης ή ότι μπορεί να διαθέτει «άρτιες» εκτάσεις για να επιτελέσουν τις λειτουργίες πάρκου με πολιτιστικές και φυσιολατρικές χρήσεις. Εξ άλλου οι πιθανές εμβόλιμες φυτεύσεις στο χώρο δεν υποκαθιστούν την ανάγκη συμπαγών εκτάσεων με υψηλό πράσινο. Πέρα όμως από αυτό το κακό, υπάρχει και το χειρότερο : Το διαρκές «ράβε-ξύλωνε» των δημόσιων ρυθμίσεων , η ακύρωση προγενέστερων διαταγμάτων και η διαχρονική ρευστότητα των αποφάσεων, ενισχύει την αφερεγγυότητα και αναξιοπιστία του δημόσιου παράγοντα…Αυτό που κυριαρχεί μετά τα ναυάγια των διαφόρων ρυθμίσεων είναι η αίσθηση μιας «αποκαρδιωτικής προσωρινότητας» - σύμφωνα με έναν ευφυή όρο που χρησιμοποίησε ο Αλέξανδρος Μίτσιρλιχ στο βιβλίο του «Το άξενο των πόλεων πρωτουργό στην ψυχική αποργάνωση του πολίτη»…Σε ένα τέτοιο ρευστό σκηνικό, η κοινωνία των πολιτών γίνεται επιφυλακτική, καχύποπτη ή κυνική, απέναντι στις όποιες προσπάθειες και εξαγγελίες, οσοδήποτε δουλεμένες ή ποιοτικές και αν εμφανίζονται ….

Βέβαια η ανοχή παραγωγικών δραστηριοτήτων «μικρής όχλησης» μέσα στον αστικό ιστό, συνιστά μια ενδιαφέρουσα πολεοδομική αρχή για την αποτροπή της άτακτης επέκτασης της πόλης και των υπερβολικών μετακινήσεων από τον τόπο κατοικίας στον τόπο εργασίας και αντιστρόφως. Όμως η χρήση αυτής της αρχής για την ματαίωση του μεγαλύτερου και ιστορικότερου έργου ανάπλασης του λεκανοπεδίου, για την ακύρωση των μακροχρόνιων προσδοκιών έξη όμορων δήμων, είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Αντιλαμβανόμαστε τη λογική του Μνημονίου, που είναι μια λογική «εξοικονόμησης» ή περικοπών στην παραγωγή πολιτισμού, φυσικής αναψυχής, εστιών απορρύπανσης.. Όμως το συμφέρον της ποιότητας ζωής βρίσκεται στην αντίθετη όχθη : Δηλαδή στην ανάπλαση ενός χώρου εξαιρετικά υποβαθμισμένου, κοντινού στο αθηναϊκό κέντρο και επομένως εύχρηστου από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, ικανού να δώσει το έναυσμα για ένα ολόκληρο κύμα αναπλάσεων στον ευρύτερο χώρο του λεκανοπεδίου….