) του Κώστα Φωτεινάκη αντιγράφω το κατηγορητήριο εναντίον των οδικών διαφημίσεων :
1)Είναι παράνομες
2)Δημιουργούν προβλήματα στην οδική ασφάλεια (δυστυχήματα, συγκρούσεις κ.λπ)
3)Προξενούν οπτική ρύπανση.
4)Κάνουν τις πόλεις άσχημες.
5)Διευκολύνουν τη συναλλαγή και τη διαπλοκή.
6)Προβάλλουν τον καταναλωτισμό και τις καπιταλιστικές αξίες.
και επιπρόσθετα...
7) Δικαιώνουν τις διαφημιστικές εταιρείες
8) Απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα την ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Το κατηγορητήριο αυτό χρήζει επανεξέτασης, από τη στιγμή που δύο υποδιαιρέσεις του μάλλον αλληλοκαλύπτονται.
Τέτοια είναι η περίπτωση της οπτικής ρύπανσης και της ασχήμιας των πόλεων , που είναι πράγματα σχεδόν ταυτόσημα. Έχω πάντως να παρατηρήσω ότι στην οπτική ρύπανση και στην ασχήμια των πόλεων «συνεισφέρουν» όχι μόνο οι παρόδιες «αναρτήσεις» με στόχο το κέρδος , αλλά και αυτές διαφόρων γκρουπούσκουλων ή διαταραγμένων ατόμων, που καταστρέφουν τους τοίχους και το αστικό τοπίο …
Σημειώνω ακόμη ότι η συναλλαγή, η διαπλοκή, ο καταναλωτισμός και οι καπιταλιστικές αξίες, υπηρετούνται και με άλλους τρόπους, εκτός της διαφήμισης. Γιατί δεν προτείνουμε και άλλες απαγορεύσεις, αλλά δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές διαφημίσεις;
Τι σημαίνει
«δικαιώνονται οι διαφημιστικές εταιρείες»;Εγώ νομίζω ότι απλώς τα «’κονομάνε» και πείθουν τον πάσα ένα ότι χωρίς τη διαφημιστική προβολή και τα συμπαρομαρτούντα (υπερβολή, απόκρυψη ελαττωμάτων του προϊόντος, πειθώ με βάση αθέμιτες ψυχολογικές μεθόδους κλπ) δεν θα πάει μπροστά…
Τέλος, γιατί απαξιώνεται ιδιαίτερα η Αριστερά; Όταν ενίοτε η
«διαφημιστική προβολή» των θέσεών της συνιστά ένα είδος νόμιμης άμυνας, απέναντι στα πολύ περισσότερα διαφημιστικά μέσα των αντιπάλων της….
Δεν διαφωνώ με την άποψη ότι τα διαφημιστικά μηνύματα στον οδικό χώρο εκτρέπουν την προσοχή των κυκλοφορούντων και προξενούν ατυχήματα. Ο οδικός χώρος θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την κατάλληλη και ποιοτική σήμανση, αλλά και από την απουσία παράσιτων ερεθισμάτων. Αυτό που με βρίσκει αντίθετο είναι η εμπειρική προσέγγιση της διαφήμισης, η πολιτική και θεωρητική ένδεια που δεν κατανοεί πρωταρχικά τη διαφήμιση σαν μια επί πλέον άρνηση της διαφάνειας προϊόντων και υπηρεσιών. Σαν κάτι που δεν «διαφωτίζει» αλλά "θαμπώνει" και δεν επιτρέπει την κατανόηση σε βάθος. Που αποκρύβει το ότι είναι μια καθαρά μη παραγωγική και παρασιτική δραστηριότητα.…
Παρ’ όλα αυτά όμως μπορεί να μας ψυχαγωγεί, όπως λόγου χάρη μας ψυχαγωγούν οι αποδράσεις του Παλαιοκώστα. Ή όπως μας ψυχαγωγούν μερικά ρατσιστικά και σεξιστικά ανέκδοτα, έστω κι αν κατανοούμε τη φύση τους…
Ομολογώ λοιπόν κι εγώ με συντριβή ότι διασκεδάζω αφάνταστα με τις διαφημίσεις του Τζάμπο, με τη διαφήμιση της Εμπορικής και το σκύλο που κοκαλώνει και κάνει το άγαλμα, εν όψει της επιθεώρησης της νοικοκυράς. Ή με τα προεδριλίκια κάποιων ταπεινών και καταφρονεμένων, μετά από το κέρδισμα του λότο…
Στο δια ταύτα λοιπόν : Να φωνάζουμε για τις οδικές διαφημίσεις, χωρίς να ακυρώνουμε την αγωνιστική «ταρίφα» , που θέλει σε κάποιες περιπτώσεις να ουρλιάζουμε και σε κάποιες άλλες να σιγομιλάμε…Να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και στα μεγέθη τους, κατανοώντας ότι η διαφήμιση είναι ένα πιστόλι – που οι άλλοι το έχουν τραβήξει πολύ πιο περισσότερες φορές από εμάς…
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από οδική διαφήμιση γυναικείων εσωρούχων