ΟΙΚΑΔΕ

Πρόσφατα στην Ισπανία, ανώτατη δικαστική αρχή αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει Βασκικό Έθνος…Οι αντιδράσεις που επακολούθησαν και κυρίως η διαδήλωση 1,5 εκατομμυρίου ατόμων, έδειξαν πόσο άσχετη με την πραγματικότητα ήταν η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση.
Στο σύστημα της διάκρισης των εξουσιών, που θεμελιώθηκε ιδεολογικά από τον Μοντεσκιέ και επικράτησε ως σύστημα ισορροπίας των εξουσιών, η δικαστική και κάθε άλλη εξουσία δεν θεωρείται απεριόριστη. «Όριο» αυτής της εξουσίας είναι μεταξύ άλλων και τα ζητήματα του απώτερου παρελθόντος, που έχουν πλέον προσλάβει ιστορικό χαρακτήρα. Και που σαν τέτοια ανήκουν στην «δικαιοδοσία» αυτών που θέλουν να αντλήσουν μαθήματα, δηλαδή στην κοινωνία των πολιτών.

Με αυτά τα δεδομένα οι σκεπτόμενοι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να αισθάνθηκαν έκπληξη ύστερα από την προσφυγή και δικαίωση από τον Άρειο Πάγο του απογόνου ενός εκ των έξη ατόμων, που καταδικάσθηκαν το 1922 σε θάνατο και εκτελέσθηκαν ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής καταστροφής. Γιατί ΚΑΙ η προσφυγή ΚΑΙ η δικαίωσή της από το Ανώτατο Δικαστήριο ΚΑΙ η διαβεβαίωση της αθωότητας των έξη, είχαν ένα και μοναδικό αποτέλεσμα, δηλαδή την εκφορά γνώμης για ένα ιστορικό (πλέον) ζήτημα από θέση ισχύος. Δεν επρόκειτο δηλαδή για έκφραση μιας γνώμης μεταξύ των πολλών, αλλά για μια γνώμη Πολιτών από καθέδρας, με αυξημένο κύρος, δεσμευτική για την ευρύτερη κοινωνία και την ιστορική επιστήμη.

«
Οίκαδε»- δηλαδή επιστροφή στον «οίκο», στην πατρίδα - ήταν το σύνθημα του Βασιλικού κόμματος στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Απέναντι στις βενιζελικές φαντασιώσεις της Ελλάδας των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», οι βασιλόφρονες μιλούσαν για την «μικρή αλλά έντιμο Ελλάδα».
Και τι έκαναν; Ούτε προχώρησαν σε εκεχειρία ή σε κάποια ειρηνευτική πρωτοβουλία , ούτε αποκλιμάκωσαν τον πόλεμο στη Μικρά Ασία. Αλλά αντίθετα προώθησαν τον καταπονημένο ελληνικό στρατό μέχρι την Αλμυρά Έρημο, κοντά στην Άγκυρα.

Δηλαδή πήγαν αντίθετα με τις διακηρύξεις τους, εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα, κι ακόμη χρησιμοποίησαν απενεργοποιημένα στρατιωτικά στελέχη, που είχαν ως βασικό προσόν το ότι διάκειντο ευμενώς προς το βασιλικό κόμμα και που δεν είχαν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μιας κατάστασης στα πλαίσια της οποίας δεν διακυβεύονταν τα οικονομιικά της χώρας ή οι μετοχές στο χρηματιστήριο και τα Βατοπέδια, αλλά ανθρώπινες ζωές.
Θα μπορούσαν να είχαν κλειστεί μόνο στη φυλακή ή να είχαν περιοριστεί κατ’ οίκον, γιατί και τότε, το πολιτικό κλίμα συγχωρούσε σχετικώς εύκολα το προεκλογικό ψέμα..Όμως το αίμα ήταν νωπό, η καταστροφή μεγάλη, ο ξεριζωμός πελωρίων διαστάσεων. Και τιμωρήθηκαν με ένα τρόπο που σήμερα προκαλεί δέος, αλλά τότε ήταν απολύτως μέσα στο αίσθημα δικαίου της εποχής....