ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΠΟΥΤ

Δεν ήταν ο πρώτος «τυχών», αλλά η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ . Η οποία και δήλωσε στις 16.10.2010 , μέσα σε ένα περιβάλλον έντονης συζήτησης για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών, ότι το μοντέλο της πολυπολιτισμικής Γερμανίας με την αρμονική συμβίωση διαφόρων πολιτισμών, “απέτυχε εντελώς”…

Η ιδιότητα της κυρίας Μέρκελ δεν αποτελεί φυσικά πειστήριο περί της ορθότητας και σοβαρότητας των απόψεών της. Οπωσδήποτε μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να είναι επιθετικοί απωθούνται από το ξένο στοιχείο, και που γι αυτό το λόγο τσουβαλιάζονται από τον ρηχό προοδευτισμό ως
«ξενοφοβικοί». Υπάρχουν όμως και άλλοι που είναι όντως ξενοφοβικοί , γιατί διαβλέπουν στους ξένους πληθυσμούς αδυναμία ή απροθυμία «οικείωσης» με την εγχώρια κοινωνία, και παράλληλα έφεση για τη διαμόρφωση ξένων και δυνάμει επιθετικών γκέτο. Ακόμη υπάρχουν και ξενοφοβικοί που θεωρούν τον εγχώριο πολιτισμό ως εσαεί υπέρτερο των άλλων, ως πολιτισμό απειλούμενο από τις ξένες προσμίξεις.
Οι κατηγοριοποιήσεις αυτές είναι χρήσιμες μόνο για μια πρώτη προσέγγιση του προβλήματος. Γιατί στο βάθος του προβλήματος δεν βρίσκεται η απέχθεια κάποιων κυρίων απέναντι στα τριτοκοσμικά ντυσίματα, ή των Χριστιανών προς τα μουσουλμανικά τεμένη ή της φινετσάτης Γερμανίδας προς τις στρουμπουλές Τουρκάλες, ή των δυτικοπρεπών γούστων επίπλωσης ενός εσωτερικού χώρου με τα ασιατικά ή αφρικανικά γούστα : Όλες αυτές οι
«απέχθειες» ή «αντίπαλες προτιμήσεις» επιδέχονται γεφύρωση και συγκατοίκηση, γιατί έχουν σαφώς δευτερεύοντα χαρακτήρα, γιατί αναφέρονται σε «επιφαινόμενα» της ζωής και όχι στις δομικές καταστάσεις της.
Και τέτοιες δομικές καταστάσεις είναι οι σχέσεις στο οικογενειακό επίπεδο, όπου ο τριτοκοσμικός
«πατέρας –αφέντης» βρίσκεται σε διάσταση με τον δυτικό ελευθεριακό άνθρωπο- άνδρα ή γυναίκα. Είναι οι σχέσεις στον έρωτα, είναι η αντιμετώπιση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, είναι η κριτική (γενικώς) παιδεία των μεν και η δογματική (γενικώς) στάση των δε. Είναι οι σχέσεις όσον αφορά το σώμα, την γυμνότητα, την τολμηρότητα της τέχνης. Είναι οι σχέσεις γονιών και παιδιών.
Όλες αυτές οι δομικές αντιθέσεις δημιουργούν σχέσεις συγκρουσιακές, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν με την απλή
«συγκατοίκηση" των πληθυσμών. . Σχέσεις που ενδέχεται να μετεξελιχθούν μόνο στο βαθμό που είναι στην κατάλληλη δοσολογία και αντιστοιχούν στην «φέρουσα ικανότητα» των εγχώριων κοινωνιών. Που δεν μπορούν να εκβιασθούν από τους «προοδευτικούς» τυχοδιώκτες, από τους ιδιοτελείς της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας ή από αυτούς που καραδοκούν για την στρατολόγηση πολιτικού προσωπικού, ή από τους αφελείς που παραβλέπουν το παραγόμενο μίσος και φαντασιώνουν τον ερχομό της κοινωνικής επανάστασης….