Το περιβάλλον, θύμα της υπερβολικής ταχύτητας του fast track
Το νομοσχέδιο (ν/σ) για την επιτάχυνση των στρατηγικών επενδύσεων, το οποίο συζητείται στη βουλή, έχει σαν στόχο να ρυθμίσει ζητήματα που άπτονται των επενδύσεων που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μεταξύ δε αυτών και το περιβάλλον.
Η βασική διάταξη του ν/σ σχετικά με το περιβάλλον είναι το άρθρο 25 στο οποίο γίνεται λόγος για Ειδικά Σχέδια Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης τα οποία, εκτός των άλλων, ορίζουν τις περιοχές υποδοχής των στρατηγικών επενδύσεων. Αυτό που αρχικά πρέπει να επισημάνει κανείς είναι η προχειρότητα της σχετικής νομοθέτησης. Αντιγράφει σχεδόν πλήρως ανάλογες διατάξεις του νόμου για την επιτάχυνση της υλοποίησης των ολυμπιακών έργων (ν. 2730/1999) με αποτέλεσμα να μην λαμβάνει υπόψη του τη νομοθεσία για το περιβάλλον που εντωμεταξύ θεσπίστηκε και η οποία είναι πολύ σημαντική. Ας ελπίσουμε ότι η προχειρότητα αυτή δεν θα συνεχιστεί και κατά την υλοποίηση των στρατηγικών επενδύσεων.
Η σημαντικότερη ρύθμιση είναι αυτή που αναφέρει ότι δεν ισχύει η νομοθεσία για την πληροφόρηση και συμμετοχή των πολιτών. Όπως είναι γνωστό αυτή η νομοθεσία είναι καίριας σημασίας για την προστασία του περιβάλλοντος και η παραβίασή της καθιστά κάθε σχετική πράξη παράνομη. Οι πηγές της εν λόγω νομοθεσίας είναι η οδηγία 2003/35 και η διεθνής σύμβαση Άαρχους (κυρώθηκε από τη χώρα μας με το ν. 3422/2005) που προβλέπουν ότι είναι υποχρεωτική η πληροφόρηση και συμμετοχή του κοινού στη διαδικασία λήψης της απόφασης. Μάλιστα δε υπάρχουν και ειδικότερες διατάξεις –στην ελληνική νομοθεσία- που ορίζουν συγκεκριμένα τον τρόπο πληροφόρησης και συμμετοχής των πολιτών. Το ν/σ λοιπόν, με την σχετική ρύθμιση, παραβιάζει κατάφωρα την παραπάνω ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία. Έτσι, αντί να επιταχύνει την υλοποίηση της στρατηγικής επένδυσης θα την καθυστερήσει διότι είναι βέβαιο ότι τα δικαστήρια θα ακυρώσουν οποιαδήποτε έγκριση η οποία θα στηρίζεται στη συγκεκριμένη διάταξη του ν/σ.
Περαιτέρω, η ρύθμιση για προσχώσεις και κατασκευή έργων στον αιγιαλό και στην παραλία έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο και συγκεκριμένα με το Πρωτόκολλο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου (21-1-2008). Εκεί αναφέρεται ότι υφίσταται υποχρέωση κάθε κράτους να διατηρεί την υπάρχουσα γεωμορφολογία των παράκτιων ζωνών και να χαράσσει εθνική στρατηγική για την ολοκληρωμένη διαχείριση και μέτρα εφαρμογής της. Οποιαδήποτε παρέμβαση πρέπει να εντάσσεται σ’ αυτή τη στρατηγική. Όπως γνωρίζουμε τέτοια στρατηγική δεν υπάρχει και κατά συνέπεια οι προσχώσεις και οι κατασκευές επί του αιγιαλού έτσι όπως ορίζονται στο ν/σ είναι παράνομες διότι παραβιάζουν το Πρωτόκολλο το οποίο είναι νομικά δεσμευτικό για τη χώρα.
Επί πλέον, με το άρθρο 24 του ν/σ επιχειρείται μια πονηρία. Ορίζεται ότι αρμόδιο δικαστήριο για τις τυχόν ανακύπτουσες διαφορές είναι το Διοικητικό Εφετείο, αφαιρώντας έτσι την αρμοδιότητα από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο λόγος είναι προφανής: Ελπίζουν ότι, επειδή το Διοικητικό Εφετείο δεν έχει την κατάλληλη εμπειρία, θα μπορέσουν να αποφύγουν τους σκοπέλους της νομοθεσίας.
Τέλος, προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις του ν/σ που αναφέρθηκαν έγιναν αποδεκτές και από την Υπουργό ΠΕΚΑ. Φαίνεται ότι η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευφημισμός και προκάλυμμα συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Άλλωστε είμαστε συνηθισμένοι στις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Γιώργος Μπάλιας
Διδάκτωρ Νομικής-Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου