ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΑΣΟΣ

Το 2003, όταν εξαγοράσθηκε το κτήμα των Γλύξμπουργκ στο Τατόϊ από το ελληνικό δημόσιο, μεγάλη συζήτηση έγινε για το «θησαυρό» της βασιλικής συλλογής , που φυγαδεύθηκε από τον ελλαδικό χώρο. Η υπόθεση πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε επισκίασε τον φυσικό θησαυρό που αποτελεί το δάσος του Τατοϊου : Ένα δάσος πλουραλιστικό, εύρωστο, ψηλόκορμο, ιδιαίτερης αισθητικής αξίας μέσα στο πλαίσιο της «ξηροθερμικής» Αττικής φύσης. Όπου ο επισκέπτης «φεύγει» πραγματικά από τα συμβατικά σκηνικά της πόλης και διαμέσου αυτής της φυγής επιβεβαιώνει το αρχικό νόημα της «ανα-ψυχής», ως ανανέωσης της ψυχής... Δεν είναι καθόλου υπερβολή : Αν ζούσε ο βιολόγος και νομπελίστας Κόνραντ Λόρενζ , χωρίς δισταγμό θα απέδιδε σε αυτό το μαγικό σκηνικό τον ίδιο χαρακτηρισμό που είχε αποδώσει στο απειλούμενο δάσος Χάϊνμπουργκ της Αυστρίας – «τροπικό δάσος σε εύκρατη ζώνη»...

Η αγορά του κτήματος του Τατοϊου από τον Γεώργιο τον Α΄ το 1872 και ο εποικισμός του χώρου από τους παραστεκάμενους της δυναστείας, δεν συνοδεύτηκε από μεγάλες επεμβάσεις στο περιβάλλον. Τα 33 κτίσματα του χώρου – που έχουν κηρυχθεί διατηρητέα από το 2003 ύστερα από απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού - έχουν παρουσία μάλλον διακριτική και μεγέθη μικρά. Θα έλεγα μάλιστα μεγέθη κατά πολύ μικρότερα των σημερινών γκλαμουράτων εξοχικών…

Το Τατόϊ δεν ήταν απλά και μόνο θερινά ανάκτορα, τόπος αναψυχής των βασιλιάδων και «εξοχική κατοικία» με τη σημερινή έννοια – όπου η αντιμετώπιση του κήπου και του χώρου γίνεται με κριτήρια διακοσμητικά.. . Το Τατόϊ αποτελούσε και παραγωγικό κτήμα, προμηθευτή φρέσκων προϊόντων υψηλής ποιότητας , με κτηνοτροφία υπολογίσιμου μεγέθους και βουστάσιο που παρήγαγε εξαιρετικό βούτυρο.Ακόμη , στα πλαίσια μιας πολυλειτουργικής χρήσης του χώρου, ήταν εστία ενός ιδιότυπου αγροτουρισμού πολυτελείας (high class…), καθώς συμπεριελάμβανε στις εγκαταστάσεις του και ξενοδοχείο που αποπερατώθηκε το 1893 υπό την αρχιτεκτονική εποπτεία του Αναστάσιου Μεταξά.

Τον 2^ο αιώνα μ.Χ ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο «νεώτερος» , μεμφόταν τους ευκατάστατους συμπολίτες του που επιδίδονταν σε ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς, τη στιγμή που τα περίχωρα της Ρώμης προσέφεραν εξαιρετικές καλλονές .. Ο Πλίνιος βεβαίως δεν είχε κατά νου κάποιο «ενεργειακό πρόβλημα», αλλά απλά και μόνο έβλεπε τη σπατάλη χρόνου και τη ταλαιπωρία που υφίσταντο οι Ρωμαίοι από τις μετακινήσεις. Σήμερα οι Αθηναίοι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την κρυμένη αξία του Τατοϊου, να εισπράξουν τις δυνατότητες που πλουσιοπάροχα δίνει ο χώρος και να αναγνωρίσουν ότι «το κοντινό είναι όμορφο» : «Όμορφο» για την ίδια τους τη τσέπη, αλλά και για τη ποιότητα της ζωής τους.

Στη περίοδο που διανύουμε λέγονται πολλά για τη δημιουργία «μητροπολιτικού πάρκου» στο λεκανοπέδιο Αθηνών, όμως λησμονείται η παρουσία ενός έτοιμου ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΑΣΟΥΣ , στην ίδια απόσταση από το κέντρο με αυτήν που έχει ο χώρος του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού….

Εδώ και μερικά χρόνια η «Ελληνική Εταιρεία» έχει καταθέσει ένα απολύτως ρεαλιστικό και αυτοχρηματοδοτούμενο σχέδιο αξιοποίησης του χώρου . Το Τατόϊ μπορεί εύκολα και οικονομικά να μετασχηματισθεί σε ένα μαγικό πλαίσιο περιπλανήσεων στην ιστορία και τη φύση, ιδιαίτερα προσβάσιμο από τις υποβαθμισμένες δυτικές περιοχές της Αθήνας. Μπορεί να αποτελέσει ένα μητροπολιτικό δάσος πολιτισμού , πιλοτικό για τα Βαλκάνια και την ολότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης…..