ΕΥΡΩΚΡΕΤΙΝΙΣΜΟΣ

Η μικρόνοια που κυριαρχεί τα τελευταία δυο χρόνια στους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ , σε συνδυασμό με το γενικευμένο σύμπλεγμα του «σοβαρού--και--μετρημένου--γραφειοκράτη-που--σηκώνεται—πάνω--και-- κάθεται-κάτω--τη--υποδείξει-των--Αμερικανών», είναι πραγματικά απερίγραπτη. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι οι Αμερικανοί εφαρμόζουν κεϋνσιανές πολιτικές αντιϋφεσιακών καλών προθέσεων (τουλάχιστον…)ενώ οι Ευρωκρετίνοι πριμοδοτούν μια διαρκή σπειροειδή κάθοδο, με τις πολιτικές λιτότητας και περιορισμού των δημοσίων δαπανών : Θυμίζοντας κατά κάποιο τρόπο τον Πρόεδρο της Αμερικής Έντγκαρ Χούβερ, προκάτοχο του Ρούζβελτ, που στη διαδρομή της κατακλυσμιαίας κρίσης του 1929 συνιστούσε οικονομία και περισυλλογή στους Αμερικανούς…

Το ότι οι δημόσιες και αντικυκλικές δαπάνες θα μπορούσαν να είναι άλλου τύπου, να ενισχύουν το «πρασίνισμα» των παραγωγικών δυνάμεων και να βελτιώνουν την ποιότητα ζωής, είναι κάτι διαφορετικό από την ανάγκη να διατηρηθούν αυτές οι δαπάνες σε ένα ποσοτικό επίπεδο, στοχεύοντας στη στήριξη της απασχόλησης. Ο οικολόγος με "πράσινες-αντιυφεσιακές" προτάσεις συναντά εδώ τον οικονομολόγο – για να μην πούμε ότι τον ξεπερνά, καθότι βάζει επί πλέον το ζήτημα της συμβατότητας προϊόντων και υπηρεσιών με τη φύση.

Με δεδομένη την ανυπαρξία μιας πολιτικής με οικολογικό προσανατολισμό ,για λιγότερα αλλά ποιοτικά προϊόντα και με μείωση της διάρκειας εργασίας, εδώ έχουμε να κάνουμε ξεκάθαρα με την υπόθεση των αυτοκτονικών πολιτικών λιτότητας και συστολής της αγοράς, που εφαρμόζει η ΕΕ - ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο και με ιδιαίτερο ζήλο. Υπόθεση που γίνεται πλέον ορατή από συμβατικούς οικονομολόγους χωρίς την παραμικρή σχέση με τις Μαρξίζουσες ιδέες για το αναπόφευκτο των περιοδικών κρίσεων στην καπιταλιστική οικονομία. Να τι γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίνγκλιτς στο πρόσφατο βιβλίο του «Ο Θρίαμβος της απληστίας»:

«Η ανησυχία πηγάζει από το γεγονός ότι ένα ρεύμα λιτότητας επεκτείνεται από άκρου εις άκρον στην Ευρώπη και φθάνει ακόμη να πλήξει και τις ακτές της Αμερικής. Με τόσες χώρες να σπεύδουν πρόωρα να μειώσουν τις δαπάνες τους, η διεθνής ζήτηση πρόκειται να μειωθεί και να επιβραδυνθεί η ανάπτυξη, φθάνοντας ακόμη να προκαλέσει μία νέα ύφεση…Η Αμερική μπορεί ίσως να βρέθηκε στη βάση της παγκόσμιας ύφεσης, όμως στο εξής και η Ευρώπη βαδίζει στα ίδια χνάρια…..»