O KAΛΟΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΜΑΛΑΚΗΣ

Αυτός ο γλυκύτατος κύριος με την εκπληκτική αφηγηματική ικανότητα, που θα μπορούσε να λέει παραμύθια σε ένα οποιοδήποτε κοινό για ένα εκατομμύριο και μία νύχτες, έχασε πρόσφατα τη σύντροφο της ζωής του. Σ’ αυτή την απώλεια οφείλουμε ένα θαυμάσιο κείμενο, που πρωτοδημοσιεύθηκε- δεν- ξέρω- πού αλλά κυκλοφόρησε και επανακυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Το κείμενο είχε τίτλο «Η Θρέψη» και σαν κύριο στόχο του έβαζε τη χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ «θρέψης»και «γαστρονομίας».

«Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα και το αίμα της. Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία. Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή. Γιʼ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν. Κι όμως εγώ πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας. Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ότι κι αν πεις εύκολος δρόμος».

Ο κύριος Μαμαλάκης υπηρέτησε αυτό το « παραπάνω» από την θρέψη-επιβίωση, αυτή την καθαρόαιμη γευστική ηδονή. Και το υπηρέτησε σε μια φάση πλήρους απενοχοποίησής του : Στα πλαίσια μιας κοινωνίας μετα-πολεμικής, χωρίς τα παραδοσιακά στερητικά και κατοχικά σύνδρομα. Μιας κοινωνίας «μπριζολοκρατικής», μετα-μοντέρνας, που είχε πάψει από μακρού να επαίρεται «για το λιτοδίαιτον του Έλληνος» και που είχε εξαλείψει τους λαϊκούς παλαιστές τύπου «Τζίμυ ο Τίγρης» - οι οποίοι μετά τις αυτοσχέδιες παραστάσεις κατορθωμάτων περιέφεραν μια τραγιάσκα ζητώντας τη συνδρομή του κοινού «για τη φασολάδα του αθλητή….»

Ο κύριος Μαμαλάκης αποδείχθηκε μεγάλος μπροστάρης του γαστρονομικού κινήματος και δικαίωσε μια απόφανση του υποφαινόμενου, λενινιστικής εμπνεύσεως : «Ο ΜΑΜΑΛΑΚΙΣΜΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΜΠΟΝΒΙΒΕΡΙΣΜΟΥ». «Ο εν λόγω λεγάμενος» (που έλεγε ένας λοχίας της παλιάς εποχής…)αξιοποίησε σύγχρονες αλλά και παραδοσιακές συνταγές, εμμέσως δε αλλά σαφώς κατάφερε να κάνει ακόμη και αριστερά έντυπα να παραχωρούν τις στήλες τους για γαστριμαργικές ιδέες. Όμως το ίδιο διάστημα, τα κριτήρια των μαγειρικών του επιλογών, ουδόλως συμπεριέλαβαν την υπόθεση της υγείας, του υγιεινού τρόπου μαγειρέματος και των υγιεινών συνδυασμών. Όσες φορές έτυχε να έλθω σε επαφή με τον μελίρρυτο λόγο του, δεν άκουσα να κάνει μνεία ορισμένων βασικών απαιτήσεων της υγιεινής διατροφής, δεν τον είδα να αποκλείει συνδυασμούς πρωτεϊνών ή να ασκεί κριτική στη χρήση του τηγανιού ή να υπαινίσσεται την παρουσία χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων σε κάποια φαγώσιμα…

Ο Ηλίας Μαμαλάκης δεν ήταν βέβαια διατροφολόγος, αλλά θα έπρεπε να είναι . Αυτός και όλοι εμείς θα έπρεπε να σκεπτόμαστε την αρνητική πρωτιά της χώρας μας στην ευρωπαϊκή παχυσαρκία. Θα έπρεπε να μηχανευόμαστε «ολιστικές» συνταγές με στρατηγικό στόχο τη μεγιστοποίηση της ηδονής με παράλληλη ελαχιστοποίηση της πρόσληψης θερμίδων ! Θα έπρεπε να επαναπροσεγγίσουμε την αξία της νηστείας, ανεξάρτητα από τις όποιες θρησκευτικές αντιλήψεις : Ως περιόδου χαλάρωσης των εντάσεων και απεξάρτησης από την αναπτυσσόμενη λαιμαργία…

Με όλα αυτά δεν θα ήθελα να υπαινιχθώ την ανάγκη μιας «μετα-μαμαλάκιας» φάσης. Αντίθετα θα ήθελα να ζητήσω από τον κ. Ηλία να επιμείνει στις αναφορές του σε ζητήματα διατροφικά αλλά και ιστορικά. Γιατί όπως και να το κάνουμε, οι ομιλίες του είναι πραγματικά «χορταστικές» , με μηδενικές μάλιστα θερμίδες….