Ο ΕΜΙΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ

Ο Εμίρης του Κατάρ Αλ Θανί και ο Πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας το οποίο εικάζεται ότι έχει «σύστημα» αναφοράς την περιοχή του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό και τον πολυτελή τουρισμό. Και ο μεν κυβερνητικός εκπρόσωπος διέψευσε την ύπαρξη συγκεκριμένης πρόβλεψης για κάποιο είδος «αξιοποίησης» του Ελληνικού, όμως οι «προληπτικές διαμαρτυρίες» κομμάτων και παραγόντων έδειξαν την κοινωνική δυσπιστία έναντι του κυβερνητικού λόγου : Εδώ με την υπόθεση των «λεφτών που υπάρχουν» ο ΓΑΠ «παραμύθιασε» το πανελλήνιο , γιατί δεν θα μπορούσε να παραμυθιάσει μια πολύ μικρότερη συλλογικότητα για το Ελληνικό;

Και ενώ είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι το μικρό και τοπικό ψέμα είναι ευχερέστερον του μεγάλου και υπερτοπικού, η υπόθεση της συμφωνίας με τον Εμίρη έβαλε σε δεύτερο πλάνο ορισμένα καίρια προβλήματα : Προβλήματα για τη διαχείριση του παλιού αεροδρομίου, όπως επίσης και για το τουριστικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Το ηγεμονικό πολιτικό προσωπικό της χώρας – κόμματα, διοικητικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πανεπιστημιακοί κλπ. - άφησε για μια περίπου δεκαετία να πλανάται στον αέρα η «λύση» του ολικού πρασινίσματος του παλιού αεροδρομίου, προς όφελος των γειτονικών δήμων. Παραγνωρίστηκε έτσι η ανάγκη της υπερτοπικής διαχείρισης αυτού του υπερτοπικού πόρου, όπως επίσης και το ότι η πρόσκτησή του έγινε εις βάρος της προηγούμενης αεροπορικής χρήσης , με έξοδα της ολότητας του Ελληνικού Λαού. Κι από κοντά ο λαϊκιστικός τοπικισμός παρεμπόζισε την ανάπτυξη ενός υγιούς προβληματισμού και σχεδιασμού.

Στη δεκαετία του 1990 οι περιβαλλοντικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν κατά της δημιουργίας ενός και μόνο καζίνο στον Φλοίσβο του Φαλήρου. Σήμερα η επίκληση έκτακτων λόγων φαίνεται ικανή να επιτρέψει το οτιδήποτε οπουδήποτε. Η τρέχουσα « κατάσταση ανάγκης» βραχυκυκλώνει τους προβληματισμούς για την ασυμβατότητα κάποιων επενδυτικών δραστηριοτήτων με τις παραγωγικές δομές της χώρας. Οι πολυτελείς δομές που εισάγουν κεφαλαιουχικούς εξοπλισμούς, καταναλωτικά αγαθά και προσωπικό από το εξωτερικό , ενώ δηλώνουν και είναι άσχετες με την τοπική κοινωνία, αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση παραχώρησης «χωρικών φιλέτων» με μηδαμινά μακροπρόθεσμα οφέλη για την εθνική οικονομία.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καυχάται για την μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου κατά 30% το 8μηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου - όμως δεν βγήκε να το διεκδικήσει ως επιτυχία, γιατί το νου της είναι αλλού : γιατί παραγνωρίζει την ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων του πρωτογενούς τομέα, γιατί πληρώνει πολιτικές δουλείες, γιατί δεν της επιτρέπεται να αναφερθεί στην σημασία της ντόπιας παραγωγής και της υποκατάστασης των εισαγωγών. Δεν θυμάμαι αν ο Πρωθυπουργός είπε κάτι για την εγχώρια πρωτογενή παραγωγή στην έκθεση της Θεσσαλονίκης : Θυμάμαι μόνο τον κ. Γερουλάνο του Πολιτισμού που προ μηνός είχε αναφερθεί στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας – και μετά σιγή: Σιγή ιδιαίτερα άδικη για κάποια ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το μεγάλο εξαγωγικό «σουξέ» της χώρας.

Η μεταμοντέρνα, αεριτζίδικη, χαζοζαρούμενη και ναϊβ ιδεολογία του Τουρισμού ως βαριάς βιομηχανίας, ρίχνει τη σκιά της στην πολιτική ζωή . Οι αντίπαλοι της τουριστικής μονοκαλλιέργειας και των γκλαμουροειδών ψευδοαναπτυξιακών δομών παρουσιάζονται ως «glits people» - κοντολογίς άνθρωποι της γκλίτσας, προερχόμενοι από τον προηγούμενο αιώνα. Με κάτι τέτοια ιδεολογίζονται οι άνθρωποι που συστήνονται ως μέλη σοσιαλιστικού κόμματος. Αλλά γιατί να μην κάνουν έτσι, τη στιγμή που σε μια χώρα όπως η Κίνα, ο πλέον κτηνώδης καπιταλισμός μπορεί να διευθύνεται από ένα κόμμα αυτοσυστηνόμενο ως «Κομμουνιστικό»;