ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΟΣ ΜΑΛΘΟΥΣΙΑΝΙΣΜΟΣ

Έχουν φαγωθεί οι Νεοφιλελεύθεροι, στο να προπαγανδίζουν την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημοσίου. Η «εργοδοτική πειθαρχία» θεωρείται από τους πολιτικούς Νεάντερνταλ αυτής της κατηγορίας, ως αποδοτικότερη από την πειθαρχία που μπορεί να επιβάλει στον εργασιακό χώρο η δημοσιοϋπαλληλική εξουσία. Η συγκεκριμένη θεώρηση περί υπερέχουσας ιδιωτικής επιχειρηματικότητας έχει μάλιστα περάσει σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας και σε πολιτικούς χώρους, ακόμη και αριστερούς . Και ναι μεν η σύγκριση του προϊόντος και της αποδοτικότητας των δύο τομέων – του ενός που διέπεται από την εργοδοτική ασυδοσία και του άλλου που συγκροτεί μια διεφθαρμένη και παρασιτική κατάσταση - είναι οπωσδήποτε άνιση. Όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν , αν ο δημόσιος τομέας έμπαινε κάτω από τον πολύπλευρο, ιεραρχικό αλλά και οριζόντιο, έλεγχο της πολιτικής και της κοινωνίας. Αν το οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα κρινόταν άμεσα από το μέγεθος και την ποιότητα του προϊόντος του δημόσιου τομέα, και επομένως από την ικανότητά του να ενορχηστρώνει, ως πολιτική εξουσία , τον «άνωθεν» πολιτικό έλεγχο της δημοσιουπαλληλίας με τον έλεγχο των κοινωνικών οργανώσεων και της ολότητας των πολιτών.

Τα δεδομένα της σύγκρισης θα μπορούσαν επίσης να αλλάξουν, αν αναγνωριζόταν η υποβάθμιση της ποιότητας των "ιδιωτικών"προϊόντων υπό συνθήκες ανταγωνισμού, αν λαμβάνονταν υπόψη τα μη παραγωγικά έξοδα(π.χ. διαφήμιση) για τη διακίνηση των προϊόντων, η κακοποίηση των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος από τους επιχειρηματίες, η όξυνση όλων αυτών των καταστάσεων υπό μονοπωλιακές συνθήκες, κι ακόμη οι «παθητικές προσαρμογές» ή «ιδιωτικές αντιστάσεις» του κόσμου της εργασίας : Αυτές που έκαναν τον Κορνήλιο Καστοριάδη («Το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»), να μιλάει για ένα διαρκές αυθόρμητο σαμποτάζ των εργαζομένων ενάντια στους επιχειρηματίες…..

Οι έξωθεν βολές εναντίον του δημόσιου τομέα και η έσωθεν υπονόμευση, χαρακτήρισαν ολόκληρη την περίοδο της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού. Ο δημόσιος τομέας έπαιξε το ρόλο του σάκου πολιτικής πυγμαχίας και δυσφημίστηκε χοντρά – μέχρι που οι κυρίαρχες δυνάμεις, επικουρούμενες από δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και ιδεολογικούς κομφορμιστές κάθε κατηγορίας, ανέλαβαν να μας αποδείξουν ότι όχι μόνο ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, ο δημόσιος τομέας ήταν συνώνυμος της "πλεονασματικότητας" και της σπατάλης. Η άποψη περί του «Δημοσιοϋπαλληλικού υπερπληθυσμού» διατυμπανιζόταν για κάμποσα χρόνια από εφημερίδες όπως η «Ημερησία», «Το Βήμα», «Το Έθνος», μέχρι που η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων τον Ιούλιο του 2010 έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: Έτσι σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του «Ιού» στην «Ελευθεροτυπία» της 19.9.2010, αποδείχτηκε περίτρανα πως οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι συνολικά 768 χιλιάδες, δηλαδή αρκετά λιγότεροι από τους 1,1 εκατ. και βάλε, που υπολόγιζαν οι νεοφιλελεύθεροι και «αγανακτισμένοι» κάθε κατηγορίας…..

Φυσικά η υπονόμευση του δημόσιου τομέα δεν πρόκειται να ανακοπεί από αυτή την αποκάλυψη. Όπως επίσης δεν πρόκειται να ανακοπεί η διχαστική λογική που στρέφει τη προσοχή των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα στις αποδοχές και τις συνθήκες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο την πρόκληση διχόνοιας και φθόνου. Είπαμε κάμποσες φορές, από αυτό το βήμα και όχι μόνο : Οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για την αναδιανομή του πλούτου αλλά για την αναδιανομή της φτώχειας….