Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΝΟΜΠΙΣΜΟΣ

Ο εικαστικός κ. Τσόκλης προκάλεσε την αγανάκτηση και διαμαρτυρία οργανώσεων και πολιτών, για τις δηλώσεις του αναφορικά με τον βιασμό. Ιδού το επίμαχο σημείο των απόψεών του, που διατυπώθηκαν στην ΝΕΤ στις 15.8.2010 :

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει αυτόν και τον βάζει μέσα και όχι την ίδια που τον προκαλεί; Αφού η... φύση τον σπρώχνει να "επιτεθεί". Ποιος είναι αλήθεια ο πιο ζωντανός άνθρωπος ο γερο-ηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του ή εκείνος ο οποίος ρισκάροντας την ζωή του και την ελευθερία του επιτίθεται σε ένα πλάσμα σεξουαλικό. και πως η ζωή θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα με εκείνους τους ανέραστους που δε συγκινούνται μπροστά σ αυτό το φαινόμενο ή με εκείνους που το πάθος τους ξεχειλίζει όταν τους κάνει να επιτεθούν. Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω κάτω βρε παιδί μου η επίθεση;»

Οι απόψεις αυτές είναι αρκετά αποκλίνουσες από τις σημερινές πλειοψηφικές θέσεις της κοινής γνώμης , πολύ δε περισσότερο είναι μειοψηφικές στους κόλπους των καλλιτεχνών και των κοινωνικών στρωμάτων, που διαθέτουν δημοκρατικό ήθος.

Τι επιδίωκε λοιπόν να εκφράσει ο Τσόκλης με την εξωτερίκευση αυτών των ιδεών; Μήπως να αφυπνίσει το αρσενικό δυναμικό από μια υποτιθέμενη ύπνωση, και με αυτό το σκεπτικό να πάει ενάντια στο ρεύμα της σεξουαλικής ευπρέπειας που καταλήγει στην αποστέρηση;

Υποστηρίζω ότι ο κ. Τσόκλης ήθελε απλώς να σνομπάρει, και προς επίρρωση αυτού του ισχυρισμού υπενθυμίζω τη στάση του μετά τις μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία – πριν 3 χρόνια. Τότε λοιπόν, ενώ πολλοί και διάφοροι καλλιτέχνες εξέβαλαν κραυγές συναγερμού, διαμαρτυρίας, απόγνωσης, θλίψης, αποστροφής - πειστικές ή μη πειστικές, αλλά πάντως κραυγές – ο κ. Τσόκλης ήταν ο μόνος που μίλησε για την «αισθητική της καταστροφής». Η προσέγγιση αυτή του εξασφάλισε κάποια δημοσιότητα , πράγμα που υποθέτω ότι τον ικανοποίησε. Όπως κατά καιρούς ικανοποιούντο από εκκεντρικές τοποθετήσεις διάφοροι πανεπιστημιακοί, ειρωνευόμενοι άλλοτε αυτούς που διαμαρτύρονται για το αθηναϊκό χάλι και άλλοτε ειρωνευόμενοι τα αιτήματα για μια πόλη με περισσότερο πράσινο. Δηλαδή πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα, γιατί έτσι γίνονταν αξιοπρόσεκτοι…

Φυσικά ο κάθε καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις «νόρμες». Όμως επίσης δεν πρέπει να παραβιάζει αυτές τις νόρμες, έτσι , μόνο για το «θεαθήναι» και « ακουσθήναι». Πιστεύω ότι η υπόθεση πρέπει να τελειώσει εκεί, χωρίς όλα όσα συνεπάγεται η προώθηση μιας αναφοράς των Οικολόγων Πρασίνων στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Να τελειώσει με πλήρη αποδοκιμασία αλλά και κατανόηση των «τεχνών» που κατεργάζεται η πενία δημοσιότητας: Η πενία ατόμων και συλλογικοτήτων…

ΥΓ

Ο υποφαινόμενος έχει προβεί στο παρελθόν σε ανάλογες σκέψεις για την «αισθητική της καταστροφής», συσχετίζοντας το τοπίο μιας πυρηνικής έκρηξης με ένα καμένο δασικό τοπίο , κι αυτό το τελευταίο με το συνηθισμένο πράσινο. «Το μειονέκτημα ενός τοπίου πύρινης καταστροφής έγκειται στον στιγμιαίο χαρακτήρα του, κι ακόμη στο γεγονός ότι αναλώνει ένα άλλο, συνθετότερο, σταθερότερο και παραγωγικό τοπίο, αφήνοντας στη θθέση του τη θλίψη της νεκρής φύσης» Εφημ. ΕΠΟΧΗ, 10.9.1995, «Πέρα καίει», δημοσιευμένο επίσης στο βιβλίο «ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», εκδ. ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ, Αθήνα 2003