O MIKHΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ

Η πρόσφατη φωτογράφηση του Μίκη Θοδωράκη στο σπίτι του με φόντο την Ακρόπολη και παραστεκάμενους τους κκ. Ερντογκάν και Παπανδρέου, προκάλεσε άλλα πικρά και άλλα οργισμένα σχόλια σε κύκλους διαθέτοντες ευαισθησία για τα εθνικά ζητήματα. Προτάθηκαν διάφορες ερμηνείες για τη συμπεριφορά του, όπως π.χ. η αδυναμία ενός ηλικιωμένου ανθρώπου να αντισταθεί σε μια δημοσιοσχετίστικη «επίθεση φιλίας» από πολιτικούς, έως την εκ μέρους του αποδοχή μιας συναλλαγής με γέφυρα τον Νίκο Παπανδρέου – συγγραφέα και σεναριογράφο – και στόχο το γύρισμα χολυγουντιανής ταινίας για τη ζωή του...(Σύμφωνα με ανακοινώσεις του Αθηναϊκού Πρακτορείου, που υπενθύμισε η Λαμπρινή Θωμά)). Ανεξάρτητα πάντως από τις οποιεσδήποτε ερμηνείες, το σίγουρο είναι ότι ο διαπρεπής συνθέτης έδειξε για άλλη μια φορά την αδυναμία του για συνεπή πολιτική συμπεριφορά. Πράγμα καθόλου ασυνήθιστο στη διαδρομή της ζωής του, που χαρακτηρίσθηκε από το «πηγαινέλα» σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος – από Υπουργός σε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έως Βουλευτής του ΚΚΕ κλπ.κλπ.

Πρόσφατα ο Μίκης Θοδωράκης σε κείμενό του για τα διαδραματιζόμενα στην οικονομία της χώρας μας, επικαλείτο τον «κοινό νού» ως βάση των απόψεών του. Όμως με τον ίδιο «κοινό νου» θα όφειλε να καταλαβαίνει ότι το κουκούλωμα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Διεθνούς Δικαίου, υπηρετείται τα μέγιστα από «εθνικούς ήρωες» που χαριεντίζονται αντί να εμβάλλουν τους πολίτες σε σκέψεις. Στη προκειμένη περίπτωση αξίζει να υπενθυμίσουμε την εξαιρετική ευθιξία που επέδειξε προ διμήνου ένας πνευματικός άνθρωπος της Αλβανίας, ο Ισμαήλ Κανταρέ,όταν αρνήθηκε να μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα διαδραματισθέντα στη παρέλαση της 25ης Μαρτίου : Δικαιολογημένη ή υπερβολική, η στάση του ήταν στάση αξιοπρέπειας , συμπαράταξης με τον λαό του, άρνησης δημοσίων σχέσεων από τις οποίες θα είχε οπωσδήποτε όφελος...

Ο Μϊκης Θοδωράκης δεν δικαιούται στην ελληνική ιστορία καμιά μεγαλύτερη θέση από αυτήν του μεγάλου Μουσικοσυνθέτη. Και αυτό φυσικά δεν είναι αμελητέο- όσο κι αν δεν του ¨"φτάνει" . Όσον αφορά την απογοήτευση που ο ίδιος παρήγαγε σε κύκλους ασχολούμενους με την «ημιθεοποίησή» του λόγω των θετικών αντιδράσεών του σε διάφορα εθνικά θέματα, στην περίπτωση Δραγώνα κ.ά, πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι τελευταίοι θα έπρεπε να «ψαχθούν». Να σκεφτούν δηλαδή ότι η εναγώνια έως αγχωτική αναζήτηση Ηρώων δρα αποπροσανατολιστικά απέναντι σε ένα λαϊκό και κοινωνικό κίνημα, που πρέπει πριν απ’ όλα να αναζητήσει τη δυναμική της αλλαγής των πραγμάτων μέσα στον εαυτό του...

Υ.Γ

Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο Νόαμ Τσόμσκυ. Έτσι για να θυμόμαστε, όταν μιλάμε για διανοούμενους, ότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν χαϊδεύουν ούτε χαϊδεύονται - όπως απέδειξε η πρόσφατη κράτησή του στα Ισραηλινά σύνορα και η άπόρριψη του αιτήματός του για είσοδο στο Ισραήλ....