Η Λίλα Λεοντίδου διδάσκει Γεωγραφία και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, και ασκεί κριτική στο πανεπιστημιακό «Βατοπέδιο» εκ των ένδον. Ιδού ένα απόσπασμα αυτής της κριτικής, όπως δημοσιεύεται στην «Αυγή» της 23.5.2010 υπό τον τίτλο «Άγονη αξιοκρατία"
«Στο ελληνικό πανεπιστημιακό κοινωνικό δίκτυο απλώνεται λοιπόν ταχύτατα ο ιός της διαφθοράς, όπως προβλέπουν οι Χρηστάκης και Fowler στο βιβλίο τους Connected. «Η εξάπλωση του ιού αυτού, μέσω των δικτύων της διαπλοκής και λόγω των ισχυρών συμφερόντων, γίνεται ταχύτατα και μολύνει τους πάντες», έγραφε ο Γ. Πανούσης στην «Ελευθεροτυπία» στις 26.4.10. Αφού «αυτοί» εκλέγουν τους τιμητές, τότε κι «εμείς». Όλο και συρρικνώνονται οι εστίες αντίστασης στην αναπαραγωγή πελατειακών κυκλωμάτων μετριοκρατίας. Νέοι επιστήμονες αποθαρρύνονται να υποβάλουν υποψηφιότητα σε ανάλογες συνθήκες, άλλοι ξενιτεύονται, οι πιο ευάλωτες ομάδες νεότερων επιστημόνων πέφτουν στην ανεργία και στον κυνισμό, φοιτητές εκπαιδεύονται ως πολίτες που θα αναπαράγουν μεθαύριο τις μεθόδους των καθηγητών τους, επισπεύδεται η διαρροή εγκεφάλων, η Ελλάδα κατασπαράζει τα καλύτερα παιδιά της για να τακτοποιήσει τους τιμητές και τις μετριότητες. Ευτελίζεται κάθε έννοια δημοκρατίας και ακαδημαϊκού ήθους στη χώρα όπου για πρώτη φορά στην ιστορία η ανθρωπότητα πέρασε από τον μύθο στην έρευνα. Και η χώρα αυτή βουλιάζει στην κρίση........Πού να ελπίσει κανείς; Σίγουρα όχι στον έλεγχο νομιμότητας, ο οποίος έχει περιέλθει στα χέρια των πρυτανικών αρχών. Ούτε σε προσφυγές, που έχουν γίνει δαπανηρότατες, χρονοβόρες και αιτίες για αποκλεισμό των ενισταμένων στο μέλλον. Άλλωστε, το ΣτΕ εξετάζει μόνο τους τύπους κι όχι την ουσία των πραγμάτων. Η αξιολόγηση των πανεπιστημιακών τμημάτων, όπου τα πανεπιστήμια θα ιεραρχούνταν (και θα χρηματοδοτούνταν) ανάλογα με το δημοσιευμένο και ερευνητικό έργο των διδασκόντων τους, θα χτυπούσε άραγε το πελατειακό σύστημα; Στην Αγγλία συμφέρει τα αξιολογούμενα πανεπιστήμια να προσλαμβάνουν διεθνώς αναγνωρισμένους και ώριμους επιστήμονες. Στην Ελλάδα όμως, όπου πληθαίνουν οι κόμβοι κομματικής και διαπροσωπικής συναλλαγής για την επικράτηση των μετρίων και την εκδίωξη των αξίων, ποιος αλήθεια θα αξιολογήσει ποιον;» (Για το πλήρες άρθρο της Λεοντίδου δες http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=544800)
Παράλληλα όμως με την εκ των ένδον κριτική του πανεπιστημιακού διδακτικού προσωπικού όπως αυτή που αναπτύσσει η Λίλα Λεοντίδου, υπάρχει και η κριτική έξωθεν. Είναι αυτή που προσπαθούν να απαξιώσουν εξ αρχής διάφοροι πανεπιστημιακοί μεγαλοπαράγοντες, επικαλούμενοι την ακαδημαϊκή «αυθεντία» και σνομπάροντας ασυστόλως τον αντίπαλο κριτικό λόγο. Και μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονταν πλείστοι όσοι «προοδευτικοί», με κορυφαίο όλων γνωστό οικολογίζοντα, που ενώ λοιδωρούσε όσους εξέφεραν άποψη για τα ζητήματα της «αρμοδιότητάς» του, ο ίδιος αρθρογραφούσε επί παντός του επιστητού – από την Ολυμπιακή μέχρι τα προβλήματα των σκουπιδιών και τις άγονες γραμμές στο Αιγαίο... Όμως μια δημοκρατική και ανοικτή κοινωνία, δικαιούται να κρίνει - από την πανεπιστημιακή «παραγωγή» ιδεών, πολιτισμού κλπ. μέχρι όσα γενικώς συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο - όπως οι μη πολιτικοί δικαιούνται να κρίνουν τους πολιτικούς, οι ποδοσφαιρόφιλοι τους ποδοσφαιριστές, το μουσικό κοινό τους μουσικούς και πάει λέγοντας. Γιατί η ορθότητα μιας άποψης δεν κρίνεται από την προϊστορία του εκφέροντος αυτή την άποψη, από τον αριθμό των δημοσιεύσεων και των τίτλων του –μια και δεν υπάρχουν «πειστήρια» ορθότητας , παρά μόνο κάποια τεκμήρια, που κι αυτά είναι «μαχητά».
Με αυτά τα δεδομένα , ο « καιρός είναι εγγύς» για να ανοίξει ο διάλογος για το πανεπιστημιακό σύστημα, για τη φυγή των εγκεφάλων από τη χώρα μας, για την απογοήτευση των νέων ανθρώπων, για την μετριοκρατία και την παπαροκρατία(paparocracy….) που δυναστεύει τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το Πανεπιστήμιο τις τελευταίες δεκαετίες άνοιξε στα κόμματα και δημιούργησε δομές πολιτικών συναλλαγών : Τώρα πρέπει να ανοίξει στην κοινωνία ....