Μια φορά κι ένα καιρό ήταν πολύ της μόδας τα ανέκδοτα που αξιοποιούσαν την μαθηματική έννοια του «ορίου», όμως νομίζω ότι και τώρα πρέπει να κυκλοφορούν κάποια ανάλογα που εμπεριέχουν ένα ερωτηματικό για το «άκρον άωτο» (=το αποκορύφωμα , η ανώτατη βαθμίδα, κατά το λεξικό Τεγόπουλου- Φυτράκη). Λόγου χάρη : «ποιό είναι το άκρον-άωτο της ταχύτητας; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Να κλειδώσεις μια πόρτα και να πετάξεις μέσα το κλειδί !».
Η ιστορία αυτή των ανεκδότων με το «άκρον –άωτο» μου έρχεται στο μιαλό τα τελευταία χρόνια, καθώς ακούω να μετακινούνται ή να προτείνονται προς μετακίνηση τα ηλικιακά όρια της συνταξιοδότησης. Μετά τα 55, μετά τα 60, μετά τα 65, τώρα τελευταία στα 67, με κάποιους αναφερόμενους ή προλειαίνοντες το έδαφος για τα 70. Φαίνεται λοιπόν ότι το «άκρον άωτο» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι η πλήρης συνταξιοδότηση των ετοιμοθάνατων, αν δεν υπήρχε ένα ακόμη πιο ακραίο «άκρον άωτο» : Η μετά θάνατον σύνταξη....
Αυτή λοιπόν η «μηδενική σύνταξη», αυτός ο «καλός συνταξιούχος που είναι ο νεκρός συνταξιούχος» - στο στυλ του παλιού αμερικάνικου γνωμικού στον πόλεμο του Βιετνάμ «καλός Βιετκόγκ είναι ο νεκρός Βιετκόγκ» - φαίνεται να είναι η «οριακή τιμή» της νεοφιλελευθερης πολιτικής της κυβέρνησης : Η οποία κατά τα άλλα διαβεβαίωνε τον Σεπτέμβρη του 2009 ότι «υπάρχουν λεφτά»..
Οι συντάξεις προφανώς προέρχονται από το τρέχον εθνικό εισόδημα και η καταβολή τους περιορίζει το εισόδημα των νεώτερων ηλικιών, αυτή δε η διαπίστωση είναι επόμενο να υποδαυλίζει «πατροκτονικές διαθέσεις» σε διάφορους εν ενεργεία εργαζόμενους. Όμως ο μηχανισμός των συντάξεων, η «παραγωγή» και διαχείριση των ασφαλιστικών πόρων, συνδέονται με μια θεμελιώδη συνθήκη της αστικής κοινωνίας : Δηλαδή με την τήρηση των συμβάσεων, με ένα νομικό «αξίωμα» διατυπωμένο από την εποχή του Ρωμαϊκού Δικαίου, ως pacta sunt servanda.. Η παραβίαση αυτού του «αξιώματος», που θεσπίζει την τήρηση όλων γενικά των υποχρεώσεων και την προστασία των συναλλαγών, υπονομεύει τους μηχανισμούς κοινωνικής συσσώρευσης και προκαλεί καταβύθιση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών: Αυτό θα σήμαινε π.χ ότι ένας οποιασδήποτε ηλικίας πολίτης θα διακινδύνευε να μην μπορεί να αποσύρει τα λεφτά του από μια τράπεζα σε πρώτη ζήτηση ή να μην εισπράξει το μισθό του ή μια αποζημίωση από το δημόσιο.
Ήταν ξερό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος...Το ελληνικό κράτος διακρίθηκε για την αναξιοπιστία του, για την αθέτηση οικονομικών, χωροταξικών, περιβαλλοντικών και άλλων υποχρεώσεων. Διακρίθηκε για την χρόνια λεηλασία των ασφαλιστικών πόρων. Σήμερα με την επαναδιαπραγμάτευση των συντάξεων έρχεται να προσθέσει μια ακόμη αθέτηση, ικανή να ενισχύσει την εικόνα της αφερεγγυότητάς του για πολλές ακόμη δεκαετίες. Ταυτόχρονα όμως, με την απομείωση ή τον ευτελισμό των συντάξεων, προτρέπει ουσιαστικά τους μεσήλικες εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ιδιωτικές πράξεις ασφάλισης. Με άλλα λόγια, δουλεύει για τα συμφέροντα των ασφαλιστικών εταιριών....
Η ιστορία αυτή των ανεκδότων με το «άκρον –άωτο» μου έρχεται στο μιαλό τα τελευταία χρόνια, καθώς ακούω να μετακινούνται ή να προτείνονται προς μετακίνηση τα ηλικιακά όρια της συνταξιοδότησης. Μετά τα 55, μετά τα 60, μετά τα 65, τώρα τελευταία στα 67, με κάποιους αναφερόμενους ή προλειαίνοντες το έδαφος για τα 70. Φαίνεται λοιπόν ότι το «άκρον άωτο» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι η πλήρης συνταξιοδότηση των ετοιμοθάνατων, αν δεν υπήρχε ένα ακόμη πιο ακραίο «άκρον άωτο» : Η μετά θάνατον σύνταξη....
Αυτή λοιπόν η «μηδενική σύνταξη», αυτός ο «καλός συνταξιούχος που είναι ο νεκρός συνταξιούχος» - στο στυλ του παλιού αμερικάνικου γνωμικού στον πόλεμο του Βιετνάμ «καλός Βιετκόγκ είναι ο νεκρός Βιετκόγκ» - φαίνεται να είναι η «οριακή τιμή» της νεοφιλελευθερης πολιτικής της κυβέρνησης : Η οποία κατά τα άλλα διαβεβαίωνε τον Σεπτέμβρη του 2009 ότι «υπάρχουν λεφτά»..
Οι συντάξεις προφανώς προέρχονται από το τρέχον εθνικό εισόδημα και η καταβολή τους περιορίζει το εισόδημα των νεώτερων ηλικιών, αυτή δε η διαπίστωση είναι επόμενο να υποδαυλίζει «πατροκτονικές διαθέσεις» σε διάφορους εν ενεργεία εργαζόμενους. Όμως ο μηχανισμός των συντάξεων, η «παραγωγή» και διαχείριση των ασφαλιστικών πόρων, συνδέονται με μια θεμελιώδη συνθήκη της αστικής κοινωνίας : Δηλαδή με την τήρηση των συμβάσεων, με ένα νομικό «αξίωμα» διατυπωμένο από την εποχή του Ρωμαϊκού Δικαίου, ως pacta sunt servanda.. Η παραβίαση αυτού του «αξιώματος», που θεσπίζει την τήρηση όλων γενικά των υποχρεώσεων και την προστασία των συναλλαγών, υπονομεύει τους μηχανισμούς κοινωνικής συσσώρευσης και προκαλεί καταβύθιση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών: Αυτό θα σήμαινε π.χ ότι ένας οποιασδήποτε ηλικίας πολίτης θα διακινδύνευε να μην μπορεί να αποσύρει τα λεφτά του από μια τράπεζα σε πρώτη ζήτηση ή να μην εισπράξει το μισθό του ή μια αποζημίωση από το δημόσιο.
Ήταν ξερό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος...Το ελληνικό κράτος διακρίθηκε για την αναξιοπιστία του, για την αθέτηση οικονομικών, χωροταξικών, περιβαλλοντικών και άλλων υποχρεώσεων. Διακρίθηκε για την χρόνια λεηλασία των ασφαλιστικών πόρων. Σήμερα με την επαναδιαπραγμάτευση των συντάξεων έρχεται να προσθέσει μια ακόμη αθέτηση, ικανή να ενισχύσει την εικόνα της αφερεγγυότητάς του για πολλές ακόμη δεκαετίες. Ταυτόχρονα όμως, με την απομείωση ή τον ευτελισμό των συντάξεων, προτρέπει ουσιαστικά τους μεσήλικες εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ιδιωτικές πράξεις ασφάλισης. Με άλλα λόγια, δουλεύει για τα συμφέροντα των ασφαλιστικών εταιριών....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου