Tότε, τον Μάη του 1986, εμφανίστηκε στα Τέμπη ένα αινιγματικό σύνθημα – από εκείνα που σου ζητούν να ξοδέψεις κάποιες σκέψεις για να παράξεις ένα ωφέλιμο συμπέρασμα.Το σύνθημα ήταν : I LIKE CHEESE, δηλαδή «Μου αρέσει το τυρί», και ήταν απολύτως μέσα στο κλίμα των ημερών, που σε μεγάλο βαθμό αφορούσε την ραδιενεργό επιβάρυνση των τροφίμων μετά το πυρηνικό ατύχημα στο ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ, στις 26 Απριλίου του 1986 . Τότε λοιπόν, η κατανάλωση άγριων χορταρικών και ποωδών κάθε είδους από τα κτηνοτροφικά ζώα ήταν παράγων μεταφοράς της ακτινοβολίας στον άνθρωπο, με ενδιάμεσο σταθμό το γάλα και το τυρί. Και ενώ οι διάφοροι «ρεαλιστές» τόνιζαν το στοιχείο της αυξανόμενης ζήτησης ενέγειας και την «αναπόφευκτη» ανάληψη κάποιων κινδύνων για την επίτευξη ενεργειακής επάρκειας, , κάποιοι αφενός έσπαγαν πλάκα με την απορία του διερχόμενου κοινού έναντι του «τυρόφιλου» συνθήματος, και αφετέρου δήλωναν ότι προτιμούν το καθαρό τυρί από τη δυνατότητα να θάβονται σε ένα καλά φωταγωγημένο νεκροταφείο, χάρις στην παραγωγή ηλεκτρισμού από πυρηνικούς αντιδραστήρες....
Όπως στην Κάρυστο το 1977 ή στις εκδηλώσεις για την διαρροή ραδιενέργειας στο Three mile island των ΗΠΑ το 1979, πολλοί είμασταν αυτοί που απευθυνθήκαμε στη κοινή γνώμη. Πολλοί αλλά και λίγοι ταυτόχρονα για να αλλάξουμε ριζικά τα πνεύματα, για να ορθώσουμε ένα αποφασιστικό φραγμό στα σχέδια του Πυρηνοβιομηχανικού συμπλέγματος. Μιλήσαμε για το απαράδεκτο πυρηνικό ρίσκο έναντι όλων των άλλων, παραγωγικών ρίσκων. Μιλήσαμε για τα «Πυρηνικά απόβλητα For ever», σε αντίθεση με όλα τα άλλα τα απόβλητα. Ακόμη και για τη σχέση «ειρηνικών» πυρηνικών αντιδραστήρων και των στρατιωτικών αντιδραστήρων παραγωγής υλικών για πυρηνικά όπλα, όπως επίσης και για τη δυνατότητα μετατροπής αυτής της σχέσης σε μια άμεση κατάσταση «συγκοινωνούντων δοχείων»...Κι ακόμη το 1999, όταν η χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου για την ενίσχυση της διατρητικής ικανότητας των συμβατικών βλημάτων ήταν της μόδας, αναφερθήκαμε σε αυτό που ήταν αυτονόητο για τους πυρηνικούς φυσικούς – ότι δηλαδή το απεμπλουτισμένο ουράνιο δεν μπορεί μεν να κάνει πυρηνική έκρηξη, αλλά δεν παύει να ακτινοβολεί και να ρυπαίνει....
Σε όλη αυτή τη πορεία βρήκαμε απέναντί μας τους ρεαλιστές που έβρισκαν άξιο ανάληψης τον κίνδυνο, τους οπαδούς των «προοδευτικών» αντιδραστήρων «που ελέγχονται από τη λαϊκή εξουσία» και δεν εγκυμονούν κινδύνους, τους υποστηρικτές της άποψης ότι «το ραδιενεργό νέφος του 1986 προήλθε από την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον», τους «φυσιολάτρες» που ενώπιον της πορείας του πλανήτη προς τη καταστροφή του Θερμοκηπίου προτίμησαν την πυρηνική ενέργεια κλπ. Σε όλη αυτή τη πορεία είδαμε τον τυχοδιωκτισμό του μεγάλου κεφαλαίου, όπως επίσης την έπαρση των τεχνοκρατών και την αξίωσή τους για την αναντίρρητη αποδοχή της αυθεντίας τους : Οι άνθρωποί μας θα μπορούσαν να αποδεχτούν και να δουλέψουν πάνω στις σημερινές «ειρηνικές» χρήσεις της πυρηνικής σχάσης στην ιατρική ή στο διάστημα, όμως επιδίωξαν και εξακολουθούν να επιδιώκουν μια ευρύτατη εφαρμογή των πυρηνικών, αδιαφορώντας για τους κινδύνους και τα κόστη....
Όλη αυτή η συμπεριφορά είχε κάτι ανάλογο με την σημερινή απαίτηση της αιολικής βιομηχανίας για υπερχρησιμοποίηση των αιολικών κατασκευών τους : Γιατί και σήμερα, στους «αεριτζήδες» δεν αρκεί η αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας στη ναυσιπλοϊα, στις πλωτές ανεμογεννήτριες, στις εγκαταστάσεις συμπαραγωγής . Θέλουν σώνει και καλά να βάλουν ανεμογεννήτριες παντού – ακόμη και στον Υμηττό και στην Πάρνηθα, όπως ομολογούσε πρόσφατα ένας από τους ασχολούμενους με το προμόσιον της αιολικής βιομηχανίας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου