Ξέρετε ότι κάποτε ο Σεφέρης, σε μια παρτίδα τάβλι με τον Ελύτη, όπου ο δεύτερος κέρδιζε ασυστόλως, του είπε πως το λογοτεχνικό του έργο και όχι μόνο, «έχει μεγάλο φάρδος»; Ξέρετε ότι ο Σκαρίμπας ήτανε δεινός παίχτης πρέφας, ότι ο Ντίνος Σιώτης οδηγούσε στις ερημιές της Αυστραλίας ένα αρχαϊκό LADA και μάλιστα δήλωνε ενθουσιασμένος από τις αποδόσεις του, ότι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν στα νεανικά του χρόνια συλλέκτης γραμματόσημων ; Ότι ο Εμπειρίκος μάζευε τους φίλους του στο καφέ ΦΡΑΠΕ της Άνω Θεσσαλονίκης, ότι ο Αντώνης Σουρούνης πόνταρε και έχασε 20.000 μάρκα στο νούμερο 77 μιας γερμανικής ρουλέτας, καθοδηγούμενος από γκόμενα τινά, χαρτορίχτρα-μελλοντολόγα κατά δήλωσίν της, που είχε γνωρίσει την προηγούμενη βραδιά, και την οποία στη συνέχεια κυνήγαγε για να τον ξεπληρώσει σε «είδος»;
Ξέρετε ότι ο Γιώργος Κακουλίδης βίωσε στην εφηβεία του «ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» και καταστάσεις αλητείας, «να φαν κι οι κότες»; («Ελευθεροτυπία» 5.2.2010, «μια ασεβής συνομιλία του Γιώργου Κακουλίδη με τον Σταύρο Σταυρόπουλο περί κριτικής ή τυφλότητας»)
Αν δεν ξέρετε αυτά ή όσα παρεμφερή κυκλοφορούν περί διαφόρων καλλιτεχνών, τότε είστε παντελώς άσχετοι με την λογοτεχνική κριτική. Διότι η λογοτεχνική κριτική θέλει πρωτίστως ενασχόληση με τα χούγια ή τα κατορθώματα και τις παρέες του κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών – ενίοτε και των περιστοιχιζόντων αυτούς, διασημοτήτων ή ματσωμένων «ημετέρων» , με καλλιτεχνικές ευαισθησίες.
Τώρα βέβαια ο Σ.Σταυρόπουλος στην παραπάνω «ασεβή συνομιλία» , συμπεριφέρεται σαν «τον δάσκαλο που δίδασκε και λόγο δεν εκράτει», όταν παρατηρεί : «Η ‘΄κριτική’’ , όταν δεν μπορεί να δει το προς κρίσιν έργο, γιατί πιθανότατα δεν το καταλαβαίνει, βλέπει και κρίνει τον τρόπο ζωής του δημιουργού του». Η διαπίστωσή του είναι ορθοτάτη. Καλό θα ήταν όμως να την εφάρμοζε εκεί και τότε, στη σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» που κατέλαβε με τον Κακουλίδη . Κι ακόμη καλό θα ήταν να απέφευγε τις ριπές εναντίον αγνώστων, που θυμίζουν κρητικές «μπαλωθιές» στον αέρα, που δεν ενοχλούν κανένα και δεν διεγείρουν αντίπαλα πυρά – αυτά που θα είχαν μια κάποια πιθανότητα να προκαλέσουν και έναν εποικοδομητικό αντίλογο.
Λέει ο ΣΣ :
«….Γνωρίζουμε όσους δεν θα έπρεπε να γνωρίσουμε και δεν γνωρίζουμε αυτούς που πρέπει να γνωρίσουμε. Τα ίδια πρόσωπα παντού».
Απαντά ο ΓΚ :
«Μας τους επιβάλλουν. Τους ασήμαντους και τους μέτριους. Και τους αόρατους. Γιατί δεν θεωρούνται ΄΄επικίνδυνοι’’. Δεν τους χαλάνε τη σούπα»
Λέω κι εγώ : Το ξέρουμε ρε παιδιά, είστε κι εσείς «θύματα» της επικοινωνιακής «Γιάλτας». Αλλά σας παρακαλώ, ονοματίστε και κανέναν «θύτη», έτσι, για να ξέρουμε κι εμείς…
*Οι συχνοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ κατανοούν απολύτως ότι οι ιστορίες περί Σεφέρη, Ελύτη, Σκαρίμπα, Σιώτη, Χριστιανόπουλου, Εμπειρίκου και Σουρούνη, είναι «της πλάκας». Αυτός δε ο «επεξηγηματικός» αστερίσκος είναι προφανώς για τους υπόλοιπους - μην τη πάθουν και εμφανίσουν τον Σεφέρη ως ταβλαδόρο….
Ξέρετε ότι ο Γιώργος Κακουλίδης βίωσε στην εφηβεία του «ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» και καταστάσεις αλητείας, «να φαν κι οι κότες»; («Ελευθεροτυπία» 5.2.2010, «μια ασεβής συνομιλία του Γιώργου Κακουλίδη με τον Σταύρο Σταυρόπουλο περί κριτικής ή τυφλότητας»)
Αν δεν ξέρετε αυτά ή όσα παρεμφερή κυκλοφορούν περί διαφόρων καλλιτεχνών, τότε είστε παντελώς άσχετοι με την λογοτεχνική κριτική. Διότι η λογοτεχνική κριτική θέλει πρωτίστως ενασχόληση με τα χούγια ή τα κατορθώματα και τις παρέες του κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών – ενίοτε και των περιστοιχιζόντων αυτούς, διασημοτήτων ή ματσωμένων «ημετέρων» , με καλλιτεχνικές ευαισθησίες.
Τώρα βέβαια ο Σ.Σταυρόπουλος στην παραπάνω «ασεβή συνομιλία» , συμπεριφέρεται σαν «τον δάσκαλο που δίδασκε και λόγο δεν εκράτει», όταν παρατηρεί : «Η ‘΄κριτική’’ , όταν δεν μπορεί να δει το προς κρίσιν έργο, γιατί πιθανότατα δεν το καταλαβαίνει, βλέπει και κρίνει τον τρόπο ζωής του δημιουργού του». Η διαπίστωσή του είναι ορθοτάτη. Καλό θα ήταν όμως να την εφάρμοζε εκεί και τότε, στη σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» που κατέλαβε με τον Κακουλίδη . Κι ακόμη καλό θα ήταν να απέφευγε τις ριπές εναντίον αγνώστων, που θυμίζουν κρητικές «μπαλωθιές» στον αέρα, που δεν ενοχλούν κανένα και δεν διεγείρουν αντίπαλα πυρά – αυτά που θα είχαν μια κάποια πιθανότητα να προκαλέσουν και έναν εποικοδομητικό αντίλογο.
Λέει ο ΣΣ :
«….Γνωρίζουμε όσους δεν θα έπρεπε να γνωρίσουμε και δεν γνωρίζουμε αυτούς που πρέπει να γνωρίσουμε. Τα ίδια πρόσωπα παντού».
Απαντά ο ΓΚ :
«Μας τους επιβάλλουν. Τους ασήμαντους και τους μέτριους. Και τους αόρατους. Γιατί δεν θεωρούνται ΄΄επικίνδυνοι’’. Δεν τους χαλάνε τη σούπα»
Λέω κι εγώ : Το ξέρουμε ρε παιδιά, είστε κι εσείς «θύματα» της επικοινωνιακής «Γιάλτας». Αλλά σας παρακαλώ, ονοματίστε και κανέναν «θύτη», έτσι, για να ξέρουμε κι εμείς…
*Οι συχνοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ κατανοούν απολύτως ότι οι ιστορίες περί Σεφέρη, Ελύτη, Σκαρίμπα, Σιώτη, Χριστιανόπουλου, Εμπειρίκου και Σουρούνη, είναι «της πλάκας». Αυτός δε ο «επεξηγηματικός» αστερίσκος είναι προφανώς για τους υπόλοιπους - μην τη πάθουν και εμφανίσουν τον Σεφέρη ως ταβλαδόρο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου