ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ

Στην κινηματογραφική «Καζαμπλάνκα» ήταν οι «συνήθεις ύποπτοι», στην Ελλάδα είναι το «σύνηθες» Πολυτεχνείο με τη πορεία προς την αμερικανική Πρεσβεία - τρεις έως τέσσερεις εβδομάδες μετά την «συνήθη» πλέον αμφισβήτηση των στρατιωτικών παρελάσεων με αφορμή τους εορτασμούς για την επέτειο του ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου. Η υπόθεση των εγχώριων πολιτικών ηθών και εθίμων εδώ και κάμποσα χρόνια με παρέπεμπε σε ένα τίτλο στο εξώφυλλο του «Ιδεοδρομίου » του Οκτώβρη 1983, δια χειρός Λεωνίδα Χρηστάκη .Έλεγε ο τίτλος, υπό τύπον ερωτήματος, σχετικά με τη σημασία και το μέλλον των επετείων: «ΟΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ;». Και η απάντηση ερχόταν σκληρή και ακατέργαστη : «ΣΤ’ @ΡΧΙΔΙ@ ΜΑΣ»!

Αυτή η απόφανση του «Προ-νεοταξικού» Αναρχισμού μου φαινόταν παιδαριώδης αλλά και έντιμη,λαμβανομένης υπόψη της «υπερμνημειοποίησης» εκείνης της συγκυρίας, μέσω της συσσώρευσης επετείων και επετείων, και του αντίστοιχου πρηξίματος γνωστών περιοχών του ανδρικού σώματος......Από την άλλη όμως πλευρά θεωρούσα ότι κάθε επέτειος ήταν προϊόν αξιολόγησης και τονισμού συμβάντων μικρής ή μεγάλης διάρκειας. Η δυναμική των επετείων ορθωνόταν ενάντια στην ομογενοποίηση του χρόνου, υπογραμμίζοντας τα όσα έχρηζαν υπογράμμισης και ανακαλώντας το παρελθόν πνεύμα – όχι για άλλο λόγο, παρά για τις ανάγκες του παρόντος.

Λαμβανομένης λοιπόν υπόψη της λειτουργίας των επετείων ως «ιστορικών σουβενίρ», το ερώτημα που έμπαινε πάντοτε ήταν το κατά πόσο αυτά είχαν τις κατάλληλες ποιότητες, ώστε να επιτρέπουν την μεταλαμπάδευση του ηρωϊκού στοιχείου στο παρόν. Χρειαζόμαστε αργίες, σχολικές εορτές, στρατιωτική παρέλαση και άρματα μάχης, για να αναβιώσουμε το πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου; Χρειαζόμαστε πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία με ρυθμικά συνθήματα, πανώ, παρατεταγμένα κόμματα ή γκρουπούσκουλα με υπαρξιακά προβλήματα ή με Ηροστράτειες - βανδαλιστικές διαθέσεις , για να αντισταθούμε στην «απόσβεση» του αντιδικτατορικού αγώνα ;

Η απάντηση στα ερωτήματα για τη "μορφολογία'' και τις τακτικές των επετείων μπορεί να είναι συζητήσιμη. Ακόμη συζητήσιμο μπορεί να είναι το ακριβές περιεχόμενο των ιστορικών γεγονότων – 28ης Οκτωβρίου και Πολυτεχνείου. Όμως το ηρωϊκό πνεύμα του παρελθόντος και η ανάγκη της «τηλεμεταφοράς» του στο παρόν, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Οι επέτειοι μπορεί να υπηρετούνται με οποιονδήποτε τρόπο, όμως δεν είναι για να γράφονται στα...απαυτά μας.Εκτός βεβαίως εάν κάποιος ανήκει στην ομοταξία του κ. Νάσου Θεοδωρίδη, που αρθρογραφώντας πρόσφατα στην "ΑΥΓΗ" υποστήριξε ότι η αιτηθείσα από τον πρεσβευτή Γκράτσι διέλευση του Ιταλικού στρατού στην Ελλάδα του 1940, έπρεπε να γίνει δεκτή από τον δικτάτορα Μεταξά - πιθανόν για εκδρομικούς λόγους....

Η Ιστορία θέλει πάντοτε αναψηλάφιση, η μνήμη απαιτεί την καταβολή ενέργειας ενάντια στην « ιστορική εντροπία», η ρουτίνα καταστρέφει τη μνήμη. Δεν υπάρχει άνθρωπος της προκοπής σε αυτή τη χώρα που να μην έχει μισήσει τους πανηγυρικούς της κακιάς ώρας, τις κοινοτοπίες και τις ασημαντολογίες κάποιων λογυδρίων, τα παρατραβηγμένα συμπεράσματα ορισμένων εθνικών εορτασμών. Που κατά βάθος να μην εχει πεθυμήσει να είναι οι επέτειοι «φρέσκοι» και διαρκώς πρωτότυποι...
Το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν ένα μεγάλο ΟΧΙ στον ψευδεπίγραφο εκδημοκρατισμό της δικτατορίας με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Αν και σαφώς υπερτιμημένο στην πολιτική Ιστορία της χώρας,αν και συνδέθηκε με «αγωνιστικές» μυθοπλασίες περί 600 και βάλε νεκρών, αν και αξιοποιήθηκε από διάφορους πολιτικούς τοκογλύφους , η αφετηρία του είχε πάθος και ηρωϊσμό . Κι ακόμη διέθετε κάποιες ποιότητες που μερικοί θέλουν να απωθήσουν στο περιθώριο: Σε αντίθεση με τον Δεκέμβρη του 2008 που προβιβάστηκε σε «εξέγερση» από διάφορους κοκορόμιαλους , το Πολυτεχνείο είχε πολιτικούς στόχους, ήταν ευθέως συνδεδεμένο με το λαϊκό και κοινωνικό αίσθημα, ήταν τελείως άσχετο με τους βανδαλισμούς που προσπάθησε μετέπειτα να του καταλογίσει η Χούντα.Το Πολυτεχνείο του 1973 διέθετε πολιτικό πολιτισμό.