Ησυχάστε, φίλοι αναγνώστες του παρόντος Μπλογκ. Δεν πρόκειται για την παράταση της ζωής του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ....Πρόκειται για ένα από τα φιλμς που θα παιχθούν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Υγείας στην Κω...Για την ακρίβεια ο τίτλος του έργου είναι μάλλον ανακριβής, αφού πρόκειται ουσιαστικά για μια κινηματογραφική προσέγγιση ενός θέματος παμπάλαιου - όπως η " αθανασία ". Θέματος που αφορά την κατάργηση του θανάτου, ή, θα έλεγα εγώ, την κατάργηση του χαρακτήρα του θανάτου ως "αναπόφευκτου" και την μετατροπή του σε πιθανό "ατύχημα" ..
Σύμφωνα με τον πρόλογο της ταινίας, πρόκειται για ένα
" καλλιτεχνικό ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο ενεργές ουτοπίες της εποχής μας: την αναζήτηση του ονείρου της αθανασίας. Το Παράταση Ζωής αποτελεί τη συνέχεια της εξερεύνησης των δύο σκηνοθετών γύρω από τον αγώνα του ανθρώπου που θέλει να κατακτήσει τον έλεγχο πάνω στη ζωή και το θάνατο. Σ’ αυτή την ταινία θα συναντήσουμε τον γεροντολόγο που πιστεύει ότι πολύ σύντομα θα γίνουμε αθάνατοι, τους αρχιτέκτονες που κατασκευάζουν ειδικούς χώρους για την επιβράδυνση της γήρανσης, τον καλόγερο που τρέχει επί 1000 μέρες ενδυναμώνοντας το πνεύμα του πριν από το ταξίδι στην αιωνιότητα, τα παιδιά στο δρόμο που ζουν αποκλειστικά το τώρα, αλλά και πολλούς άλλους."
Με σεναριογράφους και σκηνοθέτες τους Σουηδούς Bigert και Bergström, το 57 λεπτών διάρκειας φιλμ μας βγάζει κατά κάποιο τρόπο από τη (πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη) ρουτίνα και μας φέρνει σε επαφή με υπαρξιακά ζητήματα. Γιατί μια ζωή χωρίς ορίζοντα είναι κάτι διαφορετικό από μια ζωή με ορίζοντα το "εδώ και τώρα", όπου ο καθένας οφείλει να ακολουθεί κατά γράμμα το Ροουλινστονικό (Rolling Stones) γνωμικό : "Cash your dreams before they slip away" - εξαργύρωσε τα όνειρά σου πριν ξεγλυστρίσουν απ' τα χέρια σου...
Σε ένα από τα έργα του ο Καζαντζάκης αναφέρεται σε μια προσωπική συνάντηση με ένα υπέργηρο άτομο, που φυτεύει κάποιο δένδρο. Ο κρητικός λογοτέχνης, νέος τότε, ερωτά τον παππού από περιέργεια , γιατί φυτεύει παρά την ηλικία του, μια και είναι απίθανο να εισπράξει τους καρπούς του δένδρου . Ο παππούς του απαντά - "γιατί παιδί μου εγώ ζω σαν να είμαι αιώνιος".. Και ο Καζαντζάκης ανταπαντά, "κι εγώ ζω σα να πεθαίνω κάθε στιγμή"...
Αναρωτιέμαι, για το κατά πόσο η απάντηση του παππού αντανακλά τη βιωμένη ψευδαίσθηση του καθενός περί της εσαεί διάρκειάς της προσωπικής του ζωής, ενώ αντίθετα η απάντηση του Καζαντζάκη εκφράζει μια απολύτως εγκεφαλική προσέγγιση της ζωής , όπου λαμβάνει χώρα μια θανάτωση και ανα-γένηση των διαδοχικών εαυτών μας. Το κυριότερο όμως ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι : Μήπως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο τεχνολογικό, οικονομικό, κοινωνικό, ιατροθεραπευτικό κλπ. πλαίσιο ,μέσα στο οποίο να μπορούν να υλοποιηθούν τα πιο τρελά όνειρα και να μετασχηματισθούν σε βάσιμες προσδοκίες οι σημερινές βιωμένες "ψευδαισθήσεις";
Πάντως οι Bigert & Bergström δηλώνουν για το έργο τους :
"H ταινία επιχειρεί να δημιουργήσει μια σύγχρονη άποψη για τα “σκαλοπάτια της ζωής” και την στατικότητα που τα χαρακτηρίζει. Είναι μια ευαισθητοποιημένη εικόνα της ανθρώπινης διάρκειας ζωής σε συνεχή κίνηση και μια ανεστραμμένη υπενθύμιση για τον επερχόμενο θάνατο όλων μας"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου