Περίχωρα της Αθήνας, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα της δεκαετίας του 50. Οι δρόμοι είναι άδειοι, μόλις ένα αυτοκίνητο, το τοπίο ορθάνοικτο στο βλέμμα , στο βάθος κάτι από τον "λαμπρό Υμηττό με τα ματωμένα πλευρά" - όπως τον είδε ο Γιώργος Θεοτοκάς στην "Αργώ" του. Και φυσικά η οσμή του θυμαριού που πλανάται στο χώρο του αοράτου - προφανώς διαφεύγοντας τη φωτογράφηση.Να ένα σύνθημα , νοσταλγικό και φουτουριστικό ταυτόχρονα, για το κίνημα της πόλης : "Πάλι με χρόνους με καιρούς - πάλι δικά μας θα'ναι"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου