PAX OTHOMANA

« ...συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική πολιτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων»(ordo rerum), .το είδος ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη ( Pax Romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό....»

Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή 30.8.2009, « Η πρόκληση Νταβούτογλου»

Στη χώρα αυτή πολλοί και διάφοροι υποθέτουν ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να οδηγήσει στην υπέρβαση των «αυτοκρατορικών» της επιδιώξεων , στην εξάλειψη της πολιτικής της ισχύος και στην εκ μέρους της αποδοχή ενός «Κράτους (ευρωπαϊκού) Δικαίου». Η άποψη αυτή αναπτύσσεται παρά το γεγονός ότι η πολιτική της ισχύος παραμένει δομικό στοιχείο (DNA…) των διεθνών σχέσεων, παρά το γεγονός ότι η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική είναι από ανύπαρκτη έως υποχείρια των Αμερικανών, παρά το γεγονός ότι το σημερινό ευρωπαϊκό «περιβάλλον» κάθε άλλο παρά εγγυάται τα σύνορα και τους δημοκρατικούς συνταγματικούς θεσμούς – όπως απέδειξε περίτρανα η στήριξη και προώθηση του αποικιακού σχεδίου Ανάν από ευρωπαϊκούς παράγοντες , ή το εγχείρημα σιωπηρής παράκαμψης των εθνικών συνταγμάτων , μέσω «Συνθηκών» τύπου Λισαβώνας....

Και ενώ η ανερχόμενη Τουρκία «ανεπαισθήτως» δημιουργεί όλο και μεγαλύτερα φοβικά σύνδρομα στους διαχειριστές της εξωτερικής πολιτικής του παρακμάζοντος ελληνικού κρατιδίου, η αναζήτηση της μακροπρόθεσμης ασφάλειας και επιβίωσης αυτού του τελευταίου εμπνέει συχνά απόψεις με μεγάλες δόσεις φαντασιοπληξίας ή ακαδημαϊκής γραφικότητας.Στη πρώτη περίπτωση η πρωτοκαθεδρία ανήκει στον κ Δημοσθένη Λιακόπουλο, που τσιτάρει τις προφητείες μοναχού τινός περί της ανάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες (!) κάπου στην τρίτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε… Στη δεύτερη περίπτωση η ασφάλεια του ελληνικού κράτους αποτίθεται όχι σε μια μελλοντικώς αναβαθμισμένη Ευρώπη, αλλά σε ένα σχηματισμό που έρχεται «από τα παλιά», που διαλύθηκε έπειτα από μαρτυρικούς αγώνες των Βαλκανικών λαών - και όχι μόνο…Πρόκειται για μια άποψη όχι ιδιαίτερα καινοφανή , που διατύπωσε πρόσφατα ο κ. Χρήστος Γιανναράς, προτείνοντας μια νέα μορφή προστασίας του ελληνισμού και της ελληνικότητας μέσα στα πλαίσια ενός αναβαθμισμένου Οθωμανισμού…

Ο κ. Γιανναράς παραπέμπει στο «ανισοζύγιο» ισχύος μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας για να τεκμηριώσει την ανάγκη μιας μελλοντικής PAX OTHOMANA . Με το τρόπο όμως αυτό παραγνωρίζει το ιστορικό παρελθόν και το παρόν, για ένα αμφίβολο μέλλον. Επιλέγοντας ως «περιούσιο λαό» τον τουρκικό και τους Έλληνες για τα καθήκοντα πολιτιστικών βαλέδων , υπολείπεται ακόμη και αυτού του εξωραϊσμένου «Ευρωπαϊσμού», που θεωρητικά τουλάχιστον αντιτίθεται σε οποιαδήποτε εθνική πρωτοκαθεδρία στο χώρο της ΕΕ.

Ο κ. Γιανναράς παλιμπαιδίζει χωρίς να λέει τίποτε καλύτερο από όσα ψελλίζει η ψοφοδεής ελληνική ελίτ - που αδυνατεί να ορθώσει τείχη στην ευρωπαϊκή «προοπτική» (λέγε καλύτερα ‘διείσδυση’) μιας χώρας με casus belli έναντι της Ελλάδας και με διαχρονική παραβατική σχέση προς το Διεθνές Δίκαιο.Δικαίωμα του βεβαίως να λέει ό,τι λέει, όπως και δικό μας δικαίωμα είναι η ανάδειξη και στήριξη μη αυτοκρατορικών, μη ιεραρχικών και δημοκρατικών δομών σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας – από τις πολιτειακές και πολιτικές σχέσεις μέχρι τις διαπροσωπικές ....

Γιάννης Σχίζας