Όλα
τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν.
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν.
ΜΑΝΩΛΗΣ
ΡΑΣΟΥΛΗΣ
Δεν είναι πια αστείο το ότι
κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς ανακουφιζόμαστε
και ευγνωμονούμε
που είμαστε ακόμα ζωντανοί σε τούτη την εσχατιά του κόσμου. Δεν είναι πια
αστείο το ότι αναλογιζόμαστε
κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, όλα όσα
έγιναν και δεν έπρεπε να γίνουν, όλα όσα μαύρισαν την ψυχή και τη συνείδησή
μας. Δεν είναι πια αστείο που ξανά
στεκόμαστε ενώπιον των ευθυνών και των υποσχέσεών μας ενίοτε
μουδιασμένοι και ενίοτε οργισμένοι.
Δεν ήταν καλή η χρονιά που
πέρασε αλλά ποια ήταν; Ήταν άσχημη
χρονιά. Δεχτήκαμε ανελέητο
πόλεμο από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «ειρηνιστές», η
πατρίδα μας υποβιβάστηκε
σε τράπεζες διαπραγματεύσεων, διεθνή φόρα και νεκρές ζώνες, αρρώστιες χτύπησαν
δικούς μας ανθρώπους, χάσαμε
τον δάσκαλο Σάββα
Παύλου, «μεγάλωσαν
τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε». Και η αλήθεια είναι πως διερωτόμαστε ακόμα
πώς βαστούμε και δεν ραγίζουμε. Πώς διάολο επιμένουμε να φρεσκάρουμε τις υποσχέσεις μας, να
δαγκώνουμε τα χείλη,
να σφίγγουμε
τις γροθιές,
ανάμεσα σε θεωρίες συμβιβασμών και τελευταίων ευκαιριών.