ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ (.....ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ UMBER ALLES)

Τη νύχτα, μέσα στη κατάσταση του ημίφωτος, τότε που οι λεπτομέρειες αποδυναμώνονται μπροστά στην ολότητα και η ασάφεια αποβαίνει δημιουργική, ο μεγαλειώδης βράχος της Ακρόπολης διεγείρει τον ιστορικό στοχασμό για μια από τις μεγαλύτερες περιπέτειες που βιώθηκαν ποτέ - την περιπέτεια του κλασικού πνεύματος. Η Ακρόπολις είναι εδώ , σε ένα νέο πολεοδομικό περίγυρο αλλά θαυμαστή όσο και στις αρχές του 20^ου αιώνα, όταν ο Σίγκμουντ Φρόϋντ , «κριτικός» επισκέπτης της Αθήνας (1904) και επιφυλακτικός απέναντι στην ελληνολατρεία του γερμανικού λόγου, σημείωνε στο ημερολόγιό του : «Ώστε όλα αυτά υπάρχουν πραγματικά , όπως τα μάθαμε στο σχολείο»...

Η Ακρόπολις ήταν εκεί, ως ερειπιώνας μέσα στο σκληρά δοκιμασμένο μετεπαναστατικό τοπίο του 19^ου αιώνα, με τα ίχνη των μαχών και της φωτιάς έκδηλα για αρκετές δεκαετίες, ως την εποχή της φωτογραφίας. Με τις διακριτικές εγχαράξεις των μαρμάρων της από τους ξένους περιηγητές – τότε που δεν είχαν σπρέϋ ή μηχανικά μέσα – με το μικρό μουσουλμανικό τέμενος κατεδαφισμένο από τους εξεγερμένους, με την απειλή ενός ανακτορικού οικοδομήματος που σχεδίαζε δίχως ευτυχώς να πραγματοποιήσει ο Όθων , πρώτος βασιλιάς της χώρας. Σε αυτό το κακοφορμισμένο τοπίο, μια ήσυχη νύχτα του Δεκεμβρίου 1833 , ο καθηγητής Πανεπιστημίου και αρχαιολόγος Λουδοβίκος Ρος θα τοποθετήσει πυρσούς και θα φωτίσει τα ένδοξα ερείπια, σκορπίζοντας συγκίνηση στους λιγοστούς Αθηναίους. Και το 1867, όταν ο Αμερικανός λογοτέχνης Μαρκ Τουαίην έλθει στην ελληνική πρωτεύουσα και βρει την Ακρόπολη κλειστή λόγω εργασιών αναστήλωσης, θα φτάσει στο σημείο να δωροδοκήσει κάποιους φύλακες για να ανέβει στον Ιερό βράχο τη νύχτα, με οδηγό το φως του φεγγαριού. Και θα μιλήσει στη συνέχεια για τα Προπύλαια, τον μικρό ναό της Αθηνάς και τον Παρθενώνα, «ως τα ευγενέστερα ερείπια που είχε δει ποτέ....»

Αυτή η Ακρόπολη λεηλατήθηκε από τον Έλγιν, όπως τα έργα της αφρικανικής τέχνης λεηλατήθηκαν από τους Βέλγους, οι Αιγυπτιακοί σαρκοφάγοι και η «Νίκη της Σαμοθράκης» από τους Γάλλους, οι θησαυροί των ιρακινών μουσείων από τους πλιατσικολόγους της «Νέας Τάξης» το 2003. Σήμερα πλέον, έπειτα από μια μακρά ιστορία, έπειτα από την καταγγελία του Λόρδου Βύρωνα στην «Κατάρα της Αθηνάς», έπειτα από το πρώϊμο αίτημα επιστροφής των ελγινείων από το ελληνικό κράτος του 1833 και μέχρι τις ημέρες μας, το ζήτημα της αποικιοκρατικής καταλήστευσης και της επιστροφής των πολιτιστικών θησαυρών στις ανά τον κόσμο κοιτίδες τους, αποδεικνύεται ολοζώντανο.Στη προκειμένη περίπτωση της Ακρόπολης, η «Επιτροπή για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα» (www.marblesreunited.org.uk) συντονίζει τη δράση πολλών ατόμων και προσωπικοτήτων.

Η Ακρόπολη έχει το Μουσείο της Ακρόπολης για μια αποτελεσματική ανάδειξη και συντήρηση των αρχαιοτήτων, κι ακόμη έχει έναν ανεκτό πολεοδομικό περίγυρο, από τον οποίο όμως δεν λείπουν τα προβλήματα. Η συνοικία της Πλάκας υπόκειται στην αειφορική απειλή των επιχειρηματιών της αναψυχής, κάνοντας την εγρήγορση και αντίδραση της «Ελληνικής Εταιρίας» κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Ο πεζόδρομος της οδού Διονυσίου του Αρεοπαγίτου διαπερνάται συχνά από μηχανοκίνητους αλήτες, όπερ αποδεικνύει ότι η συντήρηση μιας κοινωνικής υποδομής (στη προκειμένη περίπτωση του πεζόδρομου...) παράγει πολύ λιγότερη δόξα σε σχέση με τον εγκαινιασμό της, και σαν τέτοια δεν επισύρει τη προσοχή της δημοτικής ή κάθε άλλης εξουσίας...Τα κτίρια της οδού Διονυσίου του Αρεοπαγίτου που παρεμβάλλονται μεταξύ Ακρόπολης και Μουσείου απειλούνται με κατεδάφιση, παρά τις αντίθετες κινήσεις ατόμων και συλλογικοτήτων – λόγου χάρη του ηλεκτρονικού περιοδικού www.Greekarchitects.gr , που πρόσφατα διοργάνωσε έναν εξαιρετικά επιτυχημένο διαγωνισμό για την ανάπλαση των όψεων των συγκεκριμένων κτιρίων, με περισσότερες από 200 συμμετοχές...

Το 1966 ένα από τα αντεπιχειρήματα στην ανέγερση του «Πύργου των Αθηνών» στους Αμπελόκηπους, αναφερόταν στην ανταγωνιστική σχέση του συγκεκριμένου όγκου με τον όγκο της Ακρόπολης – παρά την μεταξύ τους απόσταση ! Στη δεκαετία του 1990 υπήρξε ομάδα αρχιτεκτόνων και ακτιβιστών(Γ.Χαϊνης, Ν.Σιαπκίδης, Ε.Πορτάλιου, Μ.Ευαγγελίδου κ.ά) που αντιτίθονταν στην χωροθέτηση του Μουσείου της Ακρόπολης και ζητούσαν τη χρησιμοποίηση του κτιρίου Φιξ επί της Συγγρού, με κύριο επιχείρημα την ασυμβατότητα του όγκου του Μουσείου στο χώρο Μακρυγιάννη με την Ακρόπολη. Τα πράγματα όμως ήλθαν όπως ήλθαν, οι επιλογές έγιναν όπως έγιναν, η Ακρόπολη κηρύχθηκε «Χριστιανικώς ορθή» έστω και κακοκαρδίζοντας τον Κώστα Γαβρά, την ελευθερία του λόγου και την ιστορική αλήθεια : Και δεν απέμειναν παρά οι υποσημειώσεις για την μεγάλη αφήγηση, όπως λόγου χάρη ο περίγυρος του περίγυρου, δηλαδή ο περίγυρος του Μουσείου της Ακρόπολης. Δηλαδή ο περιβάλλων, άκτιστος χώρος....

Για το χώρο αυτό επιλέχθηκε το γκαζόν, έτσι για να θυμόμαστε ότι είμαστε η χώρα που συχνά θέλει να είναι κάτι άλλο από ό,τι είναι . Που συχνά εγκαθιστά γήπεδα γκολφ ή εξοχικά σπίτια με ιτιές οι κλαίουσες, πάνω σε τεραίν απίθανων κατσάβραχων . Και ενώ ο Ηλίας Αποστολίδης παραπέμπει στον αείμνηστο Γιώργο Ντούρο , που είχε διαπιστώσει ότι οι Αμερικανοί αναστηλωτές της Αρχαίας Αγοράς είχαν φροντίσει να βρούν «γηγενή είδη» για τις εκεί φυτεύσεις , ο Σταμάτης Σεκλιζιώτης (Γεωπόνος ΑΠΘ. Δρ. Αρχιτέκτων Τοπίου) προβαίνει σε σφαγήν δια του βάμβακος στην «Καθημερινή»(24.7.09).

Γράφει ο Σεκλιζιώτης σε επιστολή του :

Η επιβλητική αρχιτεκτονική .. φυσιογνωμία(του Μουσείου), ο «ασυμβίβαστος» όγκος του κτίσματος με τη γύρω κλίμακα πόλης και ο ρόλος του σαν πολιτιστικό σημείο αναφοράς, επέβαλλαν την ανάγκη να σταθεί μοναχικά σε «κενό» αστικού ιστού και με επαρκή «ανοικτό χώρο buffer», που θα το αναδεικνύει, αλλά και θα το διαχωρίζει διακριτά από την παλαιοαστικό «πολυκατοικιακό» χαρακτήρα της περιοχής. Σε αυτήν τη λογική της «επιβεβλημένης» κυριαρχίας του νέου Μουσείου στο πολεοτοπίο (townscape) μιας πυκνοδομημένης Αθήνας, ο ελεύθερος χώρος «περίβολος» απαιτεί τη δική του λιτή και συμβολική φύτευση προς διατήρηση του απαιτούμενου διαχωριστικού κενού ασφαλείας (buffer) από τον παλιό περίγυρο πόλης, χωρίς υπερβολές τυχαίου πρασινισμού και κηποτεχνικών «κιτς».

Αντί λοιπόν για «τόσο πολύ γκαζόν», κάποιες ομοιογενείς γραμμικές λωρίδες χαμηλής φυτοκάλυψης με ενδημικά φυτά της Αττικής χλωρίδας, που θα πρόσφεραν εποχικές μεταλλαγές απαλών χρωματισμών, αρώματος και υφής και θα διέτρεχαν τον ακάλυπτο χώρο σε ευθείες γραμμές, εναρμονισμένες με τις ατέρμονες κόχες του κτιρίου, φαίνεται να μην κέρδισαν τη σκέψη κανενός και νίκησε ξανά το «βολικό γκαζόν βρετανικού τύπου….» σύμβολο νεοελληνικού γούστου, βιασύνης προ-εγκαινίων και υδροσπατάλης. Ισως μερικοί φυσικοί ογκόλιθοι από τους λόφους της περιοχής θα μπορούσαν να ξεκουράζονται στον περίβολο, σε μια προσπάθεια νοητής «γεωλογικής» ενοποίησης του κήπου με το κοντινό τοπίο του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Η πλούσια αρχιτεκτονική του έργου δυστυχώς δεν φαίνεται να συνοδεύτηκε αισθητικά και από ισοδύναμες προσεγγίσεις που προσφέρονται από την αρχιτεκτονική τού τοπίου.

Ο ελληνικός νεοπλουτισμός θέλει το γκαζόν παντού και «υπεράνω όλων»(Umber alles) – δηλαδή υπεράνω ξηρών, ερημικών, ιστορικών και άλλων δαπεδοτοπίων. Όμως το γκαζόν σε αυτά τα σκηνικά δεν έχει άλλο προσόν από το ότι δεν είναι «τελεσίδικο», όσο ένας κτιριακός όγκος ! Επομένως, κάτι μπορεί να γίνει στο μέλλον...

ΙΧ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟ- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ....

Ποιός θυμάται τις Νομαρχιακές εκλογές του 2002, όταν η κ. Φώφη Γενηματά εμφανιζόταν με ένα ΙΧ μικρού κυβισμού, αντιπαρατιθέμενη με αυτό το τρόπο στον εποχούμενο τζιπ και υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννη Τζανετάκο; Υποθέτω πολύ λίγοι.

Λίγοι επίσης πρέπει να θυμούνται ότι αργότερα η κυβέρνηση του κ. Σημίτη κατάργησε το φορολογικό «τεκμήριο» για τα τζιπ πολυτελείας, παρά τις διαμαρτυρίες των εισαγωγέων μικρών οχημάτων – μεταξύ των οποίων και του κ. Κυριακόπουλου σε ολοσέλιδη καταχώρηση στην «Καθημερινή» . Οι δρόμοι του Κολωνακίου ταχύτατα γέμισαν από επιδειξιομανείς με γιαλιστερά τζιπ ικανά να αναρριχηθούν μέχρι τα υψίπεδα του Καϊμακτσαλάν, όμως αυτό δεν ήταν το «χειροτερότερο» . Το χειροτερότερο έμελλε να έλθει στις αρχές του 2009, όταν το ΥΠΕΧΩΔΕ και η κυβέρνηση προιμοδότησε την αγορά οχημάτων υψηλού κυβισμού, ενώ πρόσφατα (22.7.2009) τα «μέτρα απόσυρσης» των ΙΧ ανέλαβαν να «ανα-νεώσουν» τον αυτοκινητιστικό μας στόλο , διεκδικώντας από αυτή την άποψη και τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών δυνάμεων .

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά διαδραματίζονται ενώ το εμπορικό «ισοζύγιο» γίνεται όλο και περισσότερο ελλειμματικό, ενώ η χώρα θα έπρεπε να προπονηθεί και «εθισθεί» στη συνετή διαχείριση των υλικών μέσων, ενώ η επαναχρησιμοποίηση, ποιοτική συντήρηση και μακροημέρευση των «διαρκών αγαθών» θα έπρεπε να ανακηρυχθεί σε εθνικό κανόνα. Όμως σε αντίθεση με όλα αυτά, τα μέτρα αντικειμενικά μειώνουν τον κύκλο εργασιών της εγχώριας επισκευαστικής βιομηχανίας(συνεργεία κλπ), αποδυναμώνουν θεσμίσεις όπως αυτήν του περιοδικού ελέγχου των οχημάτων, επιδεινώνουν τη διεθνή οικονομική θέση της χώρας, ενώ επίσης προιμοδοτούν τη λογική της σπατάλης, της φανταχτερής ανακαίνισης των πραγμάτων και του σνομπισμού. Η «λύση» του κ. Σουφλιά δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει.

Όπως στην περίπτωση των κλιματιστικών, όπου το ΥΠΕΧΩΔΕ προχώρησε στην απόσυρση αποφεύγοντας μια «σχετική απεξάρτηση» από αυτά μέσω της ποιοτικής διαχείρισης των υπαρκτών κλιματιστικών και με την αντιμετώπιση των θερμοκρασιακών αιχμών με βιοκλιματικές ρυθμίσεις - έτσι και στην περίπτωση των ΙΧ προκρίθηκε η «λύση» της απόσυρσης, που καταλήγει προς όφελος των μεγαλοεισαγωγέων και των αυτοκινητοβιομηχανιών. Και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, το ΥΠΕΧΩΔΕ με τις τελευταίες ρυθμίσεις προωθεί και έναν αθηναϊκό δακτύλιο «διαπερατό» στους εύπορους οικολογιζόμενους με σχετικώς καθαρά ΙΧ : Κάνοντας σαν να μην έχει καταλάβει τη στενότητα χρήσεων στο χώρο του κέντρου και τις δυσλειτουργίες που συνεπάγεται η «συνεύρεση» οχημάτων και ανθρώπων...

Τι μπορεί να πει κανείς απέναντι σε όλα αυτά ; Θα έλεγα, κυρίως και προπάντων, να θυμηθούμε τον σκληρό πυρήνα της οικολογικής οικονομίας ! Να αναλογιστούμε τη προβληματική που αναπτυσσόταν εδώ και αρκετά χρόνια από τη Greenpeace, από τους «Φίλους της Γης», από το Ινστιτούτο Worldwatsch , από την «Ελληνική Εταιρεία», από μελετητές όπως ο Δήμος Τσαντίλης, ο Γιάννης Παλαιοκρασάς και πολλοί άλλοι , σχετικά με την ανάγκη περιορισμού των «εισροών» παρθένων φυσικών υλών και των «εκροών» αποβλήτων. Να επαν-επιβεβαιώσουμε το ότι κάποια μεμονωμένα , «ψιλικαντζίδικα», οικολογικοφανή μέτρα περιορισμένης εμβέλειας, δεν λειτουργούν προς την κατεύθυνση της οικολογικοποίησης. Ότι η «οικολογική οικονομία» είναι πρωτίστως μια οικονομία επαναχρησιμοποίησης, ανακαίνισης, μακροημέρευσης προϊόντων και υλών. Δηλαδή μια Οικονομία χαμηλών εισροών και εκροών...

ΥΓ.

Ο εικονιζόμενος κύριος είναι Ιταλός, κατασκευαστής και κάτοχος ξύλινου (!) ΙΧ, με το οποίο μπορεί να κινείται μέχρι και στη θάλασσα της Βενετίας ! Να μια ωραία λύση : Το υβριδικό πλοιο-αυτοκίνητο, ανάλογο με το "αυτοκινητοπλάνο" (κράμα αυτοκινήτου και αεροπλάνου...) , για το οποίο έγραψε πρόσφατα εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας...

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ Ή ΕΞΟΧΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ;

Η ιδιωτικοποίηση της κυκλοφορίας προσλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας. Παρά τις ενστάσεις και αντιστάσεις διανοουμένων και κοινωνικών κινήσεων, παρά τις «αντιαυτοκινητιστικές» νότες του Λε Κορμπυζιέ (1928!), των Αντρέ Γκορζ και Ιβάν Ίλιτς (1973), παρά τις «Ημέρες χωρίς αυτοκίνητο» (Car free days) από το 1987 και εντεύθεν, ο κυκλοφοριακός χώρος καταλαμβάνεται σε σημαντικό βαθμό από την αυτοκίνηση. Τα νέα οδικά δίκτυα καταναλώνουν εξωφρενικούς πόρους και επιχειρούν να «τα βγάλουν πέρα» μέσα στις νέες συνθήκες, όμως το πρόβλημα τρέχει ταχύτερα από τις λύσεις του ! Και η σπειροειδής ανέλιξη υπερκινητικότητας και νέων δρόμων συνεχίζεται.....

Η ιδιωτικοποίηση της κυκλοφορίας και όσα συνδέονται με αυτήν – όπως η εκτατική ανάπτυξη των πόλεων,η ενεργειακή υπερκατανάλωση, η ρύπανση, η επικινδυνότητα, οι τεράστιοι και ερημικοί αυτοκινητόδρομοι - καταργούν την ίδια την αφετηριακή ποιότητα των δρόμων ως «καλών αγωγών της ζωής». Στις περισσότερες περιπτώσεις ο διακινούμενος αποξενώνεται από το χώρο κίνησης, που εκφυλλίζεται σε απλό «μέσο» για την προσέγγιση του επιθυμητού προορισμού...

Σήμερα οι βλαβερές συνέπειες της ιδιωτικής κινητικότητας κατανοούνται από μεγάλο φάσμα πολιτικών και επιστημόνων, χωρίς πάντοτε να αναγνωρίζεται η «συστημική» σχέση αυτοκίνησης και «δυσπλασίας» του χώρου. Από την άλλη όμως πλευρά ελάχιστη σημασία αποδίδεται σε μια διαφορετική αλλά εξίσου προβληματική ιδιωτικοποίηση – όπως αυτή της υπαίθρου. Σε αντίθεση με την δεύτερη κατοικία στα πλαίσια οικισμών της περιφέρειας, η διάσπαρτη εξοχική κατοικία συνεχίζει το έργο του κατακερματισμού των τοπίων και της εμβολής παράταιρων υποδομών σε ευαίσθητα σημεία της φύσης – σε δάση, σε λειβάδια, σε παραλίες.. Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί μοσχοπουλούν ολόκληρες περιοχές υποσχόμενοι παραδείσια μικροπεριβάλλοντα , ενώ στη πραγματικότητα δημιουργούν ατελείς και υπολειτουργικούς οικισμούς καλοκαιρινής χρήσεως, με τεράστια σπατάλη πόρων αλλά και υποβάθμιση του ίδιου του «βιώματος» των υποψήφιων «χρηστών» της φύσης.. Οι Έλληνες ζουν πλέον σε μια «μεταπαρθένα» χώρα, νοσταλγώντας όλο και περισσότερο τα όσα προηγήθηκαν της «αποπλάνησης». Και ενώ αλλεπάλληλα , λογοτεχνικά ή κοινωνικά «μνημόσυνα» τελούνται για τη φύση που αλώθηκε από την μεγαλομικρομεσαία κτητική μιζέρια, διάφοροι οικονομικοί παράγοντες επικαλούνται την ανάγκη ενίσχυσης του κατασκευαστικού τομέα για την γενικότερη στήριξη της οικονομικής δραστηριότητας στην περίοδο της τρέχουσας κρίσης .

Όντως, η εξοχική κατοικία και ιδιαίτερα αυτή που είναι διάσπαρτη και σαν τέτοια έχει μεγαλύτερα κόστη, προσφέρει εργασίες σε εργολάβους, οικοδόμους, υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους, συντηρώντας έτσι ή και αυξάνοντας το ΑΕΠ. Όπως επίσης συντηρεί ή και αυξάνει το ΑΕΠ η εργασία των φαναρτζήδων , των οδηγών ασθενοφόρων, των κατασκευαστών δρόμων. Όμως γιατί δεν θα μπορούσαμε να «ψαχθούμε», για μια άλλη δυνατότητα πιο συλλογικής «κάρπωσης» της εξοχής, με λιγότερες υποδομές και επιβαρύνσεις; Γιατί δεν θα μπορούσε ένα μεγάλο μέρος της εξοχικής κατοικίας να υποκατασταθεί από ξενοδοχειακές υπηρεσίες σε διάφορες περιοχές της χώρας, που θα ήταν φτηνότερες και θα πρόσφεραν πλουσιότερες εμπειρίες και λιγότερους μπελάδες στον «καταναλωτή καλοκαιρινών διακοπών»; Γιατή η ποιοτική Ξενοδοχία δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική λύση, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς συνιστούν εναλλακτική λύση έναντι του ΙΧδισμού;

Θα χρειαζόταν βέβαια μια «μετακίνηση» παραγωγικών δυνάμεων από τον κατασκευαστικό τομέα σε άλλους τομείς, για να αποτραπεί μια παραπέρα ενίσχυση των υφεσιακών φαινομένων. Σύμφωνοι. Όμως θα χρειαζόταν και μια γενναία απεξάρτηση από την νευρωτική λογική της ποσοτικής μεγέθυνσης του ΑΕΠ , από την εμμονή σε μια παχύσαρκη και δυσλειτουργική οικονομία, από τον οικονομισμό αλλά από τον διεθνή κομφορμισμό κάποιων οικονομολόγων .....

TΟ ΚΛΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΟΡΟΣ

Το κλίμα δεν είναι "δεδομένο", αλλά φυσικός πόρος : Όπως είναι τα γόνιμα εδάφη, οι ιχθυότοποι, τα νερά, τα δάση, τα ορυκτά. Το κλίμα υπόκειται σε δυναμική εξέλιξη, είναι επιδεκτικό μεγαλύτερης απορρύθμισης αλλά και "ηπιοποίησης". Η συμφωνία του Κυότο το Δεκέμβριο του 1997 φαινόταν στην αρχή ανέφικτη, παρά τον μαραθώνιο των διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων που είχε προηγηθεί : Και όμως σε πείσμα των απαισιόδοξων προβλέψεων υπογράφτηκε ακόμη και από τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ, για να σταδιοδρομήσει έστω και μερικά στη διεθνή κοινωνία και για να δώσει έμπνευση ή "πάτημα" για πιο απαιτητικές θεσμίσεις.

Το Δεκέμβρη που μας έρχεται και 12 χρόνια μετά το Κυότο ,η διεθνής κοινωνία προσέρχεται στη Κοπεγχάγη για μια ακόμη κρίσιμη διαπραγμάτευση . Το αίτημα μιας νέας "προχωρημένης " συμφωνίας για τον περιορισμό των αερίων του θερμοκηπίου δεν παρουσιάζει ίσως τις δυσκολίες που έχει η σχέση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΝ, όμως δεν παύει να είναι μια ιδιαίτερα προβληματική διαβούλευση . Η δυσκολία έγκειται στον καταλογισμό της άνισης και μάλιστα διαχρονικής ευθύνης των διαφόρων κρατών και κοινωνικών ομάδων στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, όμως η διαμόρφωση μιας ενιαίας βούλησης των λαών όλου του κόσμου μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα....

ΥΓ

Η φωτογραφία της "Κιβωτού του Νώε" συμβολίζει την ύψωση των θαλάσσιων υδάτων λόγω της κλιματικής απορρύθμισης και συνδυάσθηκε με θεατρικό δρώμενο της Greenpeace σε πλατεία του Μπουένος Άϊρες, όπου προ ετών φιλοξενήθηκε διεθνής συνάντηση για το κλίμα. Η ιδέα της Κιβωτού ήταν αρκετά κοντινή με το έργο "Υδάτινος κόσμος" ("water world") σε σκηνοθεσία του Κέβιν Κόστνερ, που δήλωνε την εφιαλτική προοπτική μιας άλλης, πλημμυρισμένης ανθρωπότητας...

MICHAEL JACKSON

Η «λατρεία» των κοσμικών παραγόντων, είτε είναι πολιτικοί αρχηγοί είτε συντελεστές ενός μουσικού είδους όπως η Πόπ είτε ποδοσφαιρικές ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, είναι ένα βασικό μαγειρικό υλικό της αλλοτρίωσης ..Η «λατρεία» δεν είναι μια απλή «αγάπη στο τετράγωνο» αλλά μια νέα ποιότητα αισθήματος , ασύμβατου με τη λειτουργία της κριτικής σκέψης. Το διαπιστώνει κανείς στον τρελό έρωτα, στις καταστάσεις πολιτικής οπαδοποίησης, στις θρησκευτικές εμμονές σε μια υποτιθέμενη θαυματοποιία.

Η τραγουδοποιός Ευσταθία μπορεί να στιχουργεί υπερ της λατρείας σε ένα από τα τραγούδια της – «λάτρεψέ με και πάψε να με αγαπάς» - όμως ένα τόσο δυνατό αίσθημα όπως η λατρεία διαταράσσει το συναισθηματικό «οικοσύστημα». Χωρίς να υποστηρίζω κάποιο γκρίζο μικροαστισμό και καθωσπρεπεισμό, θα έλεγα ότι η συναισθηματική μας ζωή υπηρετείται καλύτερα από την αγάπη παρά από τις λατρευτικές εξάρσεις. Εξ άλλου η αγάπη είναι γινόμενο, έχει βάθος επί πλάτος, και σαν τέτοια είναι ισχυρότερη.

Οσοι αγγίξαμε ή διεισδύσαμε στις «Ειδωλο-λατρικές» καταστάσεις του παρελθόντος, με τον Έλβις, τους Μπητλς, τους Ρόουλινγκ Στόουνς, διαπιστώσαμε κάποτε ότι μαζί με την κυρίως «είσπραξη» ερχόταν και η αποδοχή πραγμάτων που ήταν σαφώς γελοία.Διαπιστώσαμε ότι ο λατρευόμενος στη μεν πολιτική γινόταν μονοκαλλιεργητής της εικόνας του, στη δε τέχνη ήταν υποχείριος του λατρεύοντος κοινού.

Σήμερα όλα δείχνουν ότι ο δυστυχής Τζάκσον των 50 κιλών και των άπειρων χαπιών, επεμβάσεων και καταποτίων, πάλευε σκληρά για να συνθέσει ένα θέαμα-ακρόαμα πολλών μεγατόνων, για το οποίο έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή απογείωση. Ο άνθρωπος ήθελε να μαγέψει το κοινό του, όμως ξεχνούσε τα όρια αυτής της προσπάθειας που ήταν οι προσωπικές του ανάγκες, που ήταν η ανάγκη να βρίσκεται σε απόσταση από τους οπαδούς και σε δημιουργική εγρήγορση, που ήταν το ενδεχόμενο της απομάγευσης. Εν τέλει ο λατρευόμενος δε μπορούσε να σπάσει τα δεσμά της λατρείας.

«Και τώρα τι θα γίνουν χωρίς τον Τζάκσον; Ο άνθρωπός αυτός ήταν μια κάποια λύσις...» - θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για τους θλιμμένους οπαδούς του καλλιτέχνη.....Όμως ο επόμενος Τζάκσον «ψήνεται» στα έγκατα του star system, με την ποικίλη δράση των διαφημιστικών προσαρμογών. Εδώ είμαστε και θα δείτε.....